Wyrok WSA w Krakowie z dnia 6 grudnia 2022 r., sygn. II SA/Kr 1185/22

Umorzenie postępowania

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magda Froncisz Sędziowie WSA Paweł Darmoń WSA Piotr Fronc (spr.) po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi A. Ł. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z dnia 9 sierpnia 2022r. znak : SKO.EA/418/46/2022 w przedmiocie odmowy umorzenia postępowania egzekucyjnego skargę oddala.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 9 sierpnia 2022 roku, nr SKO.EA/418/46/2022 Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Krakowie po rozpatrzeniu zażalenia wniesionego przez Pana A. Ł. na postanowienie wydane przez Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 10 marca 2022 roku, nr EW01.3160.6.16.2022.MP orzekające o odmowie umorzenia postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tytułu wykonawczego nr PPW.000007.2017.RR z dnia 16.03.2017 roku utrzymało w mocy powyższe postanowienie. W uzasadnieniu orzeczenia Kolegium dokonało analizy stanu faktycznego oraz właściwych przepisów prawa. Wskazało, że sporne w przedmiotowej sprawie pozostaje, czy wpłata spółki B.sp.z.o.o.sp.k. , w wysokości 546 421,22 złotych uczyniła zadość realizacji obowiązku wynikającego z tytułu wykonawczego. Wpłata została opisana jako: "wpłata za A. Ł. należność główna z decyzji nr GS09.6826.1.149.2012.ED z dnia 28.08.2016" oraz kwota 69,33 zł tytułem: "wpłata za A. Ł. tytułem zwrotu kosztów za sporządzenie operatu szacunkowego z decyzji nr GS- 09.6826.1.149.2012.ED z dnia 28.08.2016". Kolegium wskazało, iż wpłata powinna zostać zaliczona na poczet zobowiązania Pana A. Ł. w oparciu o treść art. 451 § 1 ustawy z dnia 23.04.1964 roku - tj. w pierwszej kolejności na należności uboczne w następujący sposób: kwota 373 058,33 zł została zaliczona na poczet zaległości, czyli należności głównej, kwota 173 420,62 zł na poczet odsetek, natomiast kwotę 11,60 zł zarachowano na koszty upomnienia. Kolegium stwierdziło, że obowiązek spełnia świadczenia ma dłużnik, bo na nim ciąży obowiązek jego wykonania. Istnieją jednak przypadki, gdy okoliczność, kto spełnia świadczenie, jest dla wierzyciela bez znaczenia. Chodzi bowiem o to, ażeby świadczenie zostało spełnione. Dlatego ustawodawca w art. 356 § 1 k.c. sformułował zasadę, że wierzyciel może domagać się od dłużnika świadczenia osobistego tylko wówczas, gdy wynika to z treści czynności prawnej, z ustawy albo właściwości świadczenia. Gdyby wierzyciel odmówił przyjęcia takiego świadczenia, popadnie w zwłokę wobec dłużnika. Z kolei § 2 tego przepisu stanowi, że wierzyciel nie może odmówić przyjęcia zapłaty wymaganej wierzytelności pieniężnej od osoby trzeciej, nawet gdyby działała ona bez wiedzy dłużnika. Brak jest tu bowiem uzasadnionego interesu dla takiej odmowy. Gdy chodzi o świadczenia pieniężne jest rzeczą obojętną, od kogo wierzyciel otrzyma to świadczenie, gdyż w interesie wierzyciela jest uzyskanie tego świadczenia, tylko bowiem w ten sposób następuje wykonanie zobowiązania - tak Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 października 2000 roku, syg. akt III CKN 263/00. Z kolei art. 451 § 1 kc określa sposób zaliczenia zapłaty poprzez wskazanie, iż dłużnik mający względem tego samego wierzyciela kilka długów tego samego rodzaju może przy spełnieniu świadczenia wskazać, który dług chce zaspokoić. Jednakże to, co przypada na poczet danego długu, wierzyciel może przede wszystkim zaliczyć na związane z tym długiem zaległe należności uboczne oraz na zalegające świadczenia główne. Jednak dalej jest to świadczenie, które jest należne od dłużnika - Pana A. Ł.. Kolegium uznało, iż rację ma organ I instancji twierdząc, iż gdyby intencją spółki B.sp.z.o.o.sp.k. było zwolnienie Pana A. Ł. z obowiązku, zapłaty całości kwoty dochodzonej tytułem wykonawczym nr PPW.000007.2017.RR z dnia 16.03.2017 roku powinna ona uregulować należność w całości (razem z odsetkami), w przeciwnym razie - w przypadku dokonanie częściowej wpłaty - zasadnym było zastosowanie art. 451 k.c. w zakresie sposobu zaliczenia dokonanej wpłaty. Skoro zatem dokonana wpłata nie pokryła całości zobowiązania głównego i odsetek, to do zapłaty pozostaje jeszcze część należności główniej, zatem brak jest podstaw do umorzenia postępowania egzekucyjnego.