Wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 października 2022 r., sygn. III SA/Wa 2838/21

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jarosław Trelka (sprawozdawca), Sędziowie sędzia WSA Radosław Teresiak, asesor WSA Konrad Aromiński, Protokolant starszy referent Krzysztof Durka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 października 2022 r. sprawy ze skargi E. S.A. z siedzibą w G. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia [...] września 2021 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu nadpłaty w podatku od towarów i usług za maj 2018 r. 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. na rzecz E. S.A. z siedzibą w G. kwotę 7.417 zł (słownie: siedem tysięcy czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie przez E. .A. z siedzibą w G. ("Skarżąca", "Spółka") stała się decyzja Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie ("Dyrektor", "DIAS") z dnia [...] września 2021 r., utrzymująca w mocy decyzję Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w W. ("Naczelnik") z dnia [...] lipca 2021 r. w przedmiocie odmowy zwrotu nadpłaty w podatku od towarów i usług za maj 2018 r. w kwocie 108 318 zł.

Jak wynika z akt sprawy, w dniu 29 grudnia 2020 r. do Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w G. złożona została przez Skarżącą korekta deklaracji VAT-7 za maj 2018 r. wraz z załącznikiem VAT-ZD. W wyniku złożenia korekty za ww. okres powstała nadpłata w ww. kwocie, o której zwrot Spółka wystąpiła wnioskiem z dnia 6 kwietnia 2021 r. w trybie art. 74 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm., dalej też "O.p."). Odnosząc się do wniosku Spółki z dnia 6 kwietnia 2021 r. Naczelnik dokonał analizy przepisów zawartych w art. 89a ust. 1 do 89a ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm., dalej "ustawa o VAT" lub "ustawa"), w brzmieniu obowiązującym od 24 czerwca 2017 r., dotyczących warunków skorzystania z tzw. "ulgi na złe długi". Naczelnik podniósł, iż wskazywany przez Spółkę wyrok TSUE o sygn. C-335/19 nie obejmuje swym zakresem warunku określonego w art. 89a ust. 2 pkt 5 ww. ustawy. Naczelnik zauważył, iż z załącznika VAT-ZD do korekty deklaracji VAT-7 za maj 2018 r. wynikało, iż korekta dotyczyła nieściągalnych wierzytelności wynikających z faktur wystawionych w 2017 r. Zatem Spółka w dniu złożenia korekty deklaracji nie miała już prawa do zmniejszenia podstawy opodatkowania i kwoty podatku należnego, gdyż termin do dokonania powyższej korekty upłynął z końcem 2019 r. w odniesieniu do faktur wystawionych w 2017 r. Zdaniem Naczelnika nie można stwierdzić, iż regulacje zawarte w art. 89a ust. 2 pkt 5 ustawy o VAT nie są zgodne z prawem unijnym. Skoro w analizowanym przypadku od daty wystawienia faktur dokumentujących wierzytelność upłynęły ponad dwa lata, licząc od końca roku, w którym dokumenty zostały wystawione, to z uwagi na brzmienie art. 89a ust. 2 pkt 5 ustawy o VAT nie został spełniony warunek wymieniony w tym przepisie, kwalifikujący do dokonania korekty podatku należnego. Tym samym Spółce nie przysługiwało prawo do skorzystania z korekty, o której mowa w ww. przepisie. W ocenie Naczelnika rozliczenie zawarte w złożonej w dniu 29 grudnia 2020 r. korekcie deklaracji VAT-7 za kwiecień 2018 r. zostało dokonane niezgodnie z obowiązującymi w zakresie podatku od towarów i usług przepisami prawa. Wniosek dotyczący zwrotu nadpłaty sporządzony w oparciu o korektę deklaracji był niezasadny.