Wyrok WSA w Krakowie z dnia 12 kwietnia 2022 r., sygn. I SA/Kr 7/22

Ulgi podatkowe

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia: WSA Bogusław Wolas Sędziowie: WSA Grzegorz Klimek WSA Urszula Zięba (spr.) Protokolant: st.sekr.sąd. Anna Boczkowska po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 12 kwietnia 2022 r. sprawy ze skargi I. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 18 października 2021 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości podatkowej z tytułu podatku od środków transportowych za lata 2016-2018 skargę oddala.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 14 kwietnia 2021 r. Prezydent Miasta K. odmówił I. , umorzenia zaległości podatkowej z tytułu podatku od środków transportowych za lata 2016-2018 w kwocie należności głównej 35 160 zł oraz należnych odsetek za zwłokę w wysokości 7 712 zł.

Po rozpatrzeniu odwołania Spółki, decyzją z dnia 18 października 2021 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

Kolegium na str. 1-7 zaskarżonej decyzji szczegółowo przedstawiło przebieg postępowania przed organem I instancji, a następnie omówiło instytucję umorzenia zaległości podatkowej uregulowaną w art. 67a §1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, wskazując na uznaniowy charakter decyzji w przedmiocie umorzenia zaległości podatkowej.

Organ odwoławczy, odnosząc się do zarzutu strony dotyczącego "pozbawienia" Spółki uprawnienia do przyznania pomocy de minimis wyjaśniło, że organ I instancji analizując wniosek Spółki, pod kątem dopuszczalności udzielenia ulgi w ramach pomocy de minimis wziął pod uwagę fakt, że od wielu lat nie prowadzi ona żadnej działalności operacyjnej, nie posiada majątku, ani też żadnych środków finansowych. Ponadto Spółka nie ma siedziby, jest nadal podmiotem wpisanym do KRS-u, przy czym w pozycji nr REGON i NIP widnieje adnotacja "uchylony 2020-02-24". Kolegium przedstawiło przesłanki warunkujące uznanie, że konkretne wsparcie finansowe stanowi pomoc publiczną w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i wskazało, że organ I instancji uznał, że wnioskodawca nie prowadzi aktywnie działalności gospodarczej, a co za tym idzie nie konkuruje z innymi podmiotami na rynku, a jedynie ze względów formalnych nie dokonał wykreślenia wpisu. Zatem w kolejnych etapach prowadzonego postępowania wyjaśniającego, organ I instancji nie analizował sprawy pod kątem dopuszczalności udzielenia ulgi w ramach pomocy de minimis, bowiem stwierdził, że ewentualnie udzielona ulga, nie będzie stanowić pomocy publicznej w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu UE. Zatem organ nie pozbawił Spółki w ogóle możliwości ubiegania się o udzielenie ulgi podatkowej. Stwierdzenie, że ewentualnie udzielone wsparcie nie będzie stanowić pomocy de minimis, nie jest równoznaczne z tym, że Spółka nie ma prawa ubiegać się o udzielnie ulgi w trybie art. 67a ustawy Ordynacja podatkowa, jako takiej. Organ I instancji, po analizie zgromadzonego materiału dowodowego uznał jedynie, że ewentualnie udzielone podmiotowi wsparcie, nie będzie stanowiło pomocy de minimis, która o ile jest jedną z form wsparcia udzielaną w ramach pomocy publicznej, to w odróżnieniu od innych form, nie wymaga zgłoszenia do Komisji Europejskiej.