Wyrok WSA w Łodzi z dnia 15 lutego 2022 r., sygn. II SA/Łd 886/21

Kombatanci

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Sieniuć Sędziowie Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski Asesor WSA Tomasz Porczyński (spr.) Protokolant Asystent sędziego Izabela Lewandowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 lutego 2022 r. sprawy ze skargi G. D. na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia statusu działacza opozycji antykomunistycznej lub osoby represjonowanej z powodów politycznych oddala skargę. A. P.

Uzasadnienie

Decyzją z [...], nr [...] wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 127 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2021 r., poz. 735) - dalej: k.p.a.; art. 5 w związku z art. 2 ust. 1 oraz art. 3 ustawy z dnia 20 marca 2015 r. o działaczach opozycji antykomunistycznej oraz osobach represjonowanych z powodów politycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2020 r. poz. 319 ze zm.) - dalej: ustawa; Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych utrzymał w mocy decyzję własną z [...], [...], którą odmówiono G. D. potwierdzenia statusu działacza opozycji antykomunistycznej lub osoby represjonowanej z powodów politycznych.

Z dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych wynika, iż wnioskiem z dnia 29 grudnia 2020 r. (data nadania przesyłki w UP P.) G. D. wystąpiła o przyznanie statusu osoby represjonowanej z powodów politycznych. Wskazując na zasadność żądania strona podniosła, iż jej sprzeciw wobec władzy zaczął się w roku 1972, kiedy jej mąż został powołany do odbycia służby wojskowej, pomimo, że był jedynym żywicielem rodziny, w skład której poza skarżącą wchodziło roczne dziecko. Z uwagi na powyższe strona była zobowiązana do podjęcia pracy, gdzie z uwagi na odmowę zapisania się do PZPR była szykanowana, co w konsekwencji doprowadziło do zwolnienia się z pracy i rozpoczęcie pracy w sektorze prywatnym. Skarżąca podniosła, iż pomimo bardzo dobrze prosperującego zakładu krawieckiego, w którym strona zatrudniała 4 pracowników, zawsze była traktowana przez urzędy gorzej, jako "osoba, której nie chce się pracować". Dalej strona wyjaśniła, że mając dostęp do różnego rodzaju ulotek i biuletynów, zaczęła wraz z mężem, który był taksówkarzem, ich kolportację pomiędzy znajomymi i kontrahentami. Po kilkukrotnych przeszukaniach w mieszkaniu skarżącej i obawie przed aresztowaniem, w roku 1988 strona wraz z rodziną zdecydowała o wyjeździe z kraju, w którym pozostawili cały swój dorobek. We Włoszech dokąd trafili po wyjeździe mieszkali w obozie dla emigrantów w Rzymie. Pomimo możliwości dalszej emigracji do Kanady, zdecydowali się na pozostanie we Włoszech, chcąc być blisko kraju i wrócić do niego, kiedy będzie to możliwe. Strona oświadczyła, że do Polski powróciła dopiero w 2018 r. Do złożonego wniosku skarżąca załączyła między innymi: decyzję Prezesa Instytucji Pamięci Narodowej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu z dnia [...] stwierdzającej, że strona nie była pracownikiem, funkcjonariuszem lub żołnierzem organów bezpieczeństwa, jak również że w archiwum IPN nie zachowały się dokumenty wytworzone przez nią lub przy jej udziale, w ramach czynności wykonywanych w charakterze tajnego informatora lub pomocnika organów bezpieczeństwa państwa; fotokopie dokumentów potwierdzających zezwolenie na pobyt we Włoszech oraz fotokopię dokumentu potwierdzającego możliwość dalszej emigracji do Kanady.