Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 13 października 2021 r., sygn. II SA/Po 152/21

Kombatanci

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jakub Zieliński Sędziowie Sędzia WSA Jan Szuma Asesor WSA Arkadiusz Skomra (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 13 października 2021 r. sprawy ze skargi Z. M. na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] grudnia 2020 r., nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień do świadczenia pieniężnego uchyla zaskarżoną decyzję.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] grudnia 2020 r., nr [...] Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, po rozpoznaniu wniosku Z. M. o ponowne rozpoznanie sprawy, utrzymał w mocy decyzję własną z dnia [...] kwietnia 2020 r.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, iż zgodnie z art. 4 ustawy o osobach deportowanych do pracy przymusowej oraz osadzonych w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich ( Dz.U. z 2019 r. poz. 1168, dalej jako "ustawa") uprawnienie do świadczenia jest przyznawane decyzją Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, na podstawie wniosku zainteresowanej osoby oraz dowodów potwierdzających rodzaj i okres represji. Wynika stąd, że dla uzyskania potwierdzenia konieczne jest złożenie przez zainteresowanego wniosku oraz, o ile nie w pierwszej kolejności, poparcie wniosku odpowiednimi dowodami.

Organ zaznaczył, iż dla wydania decyzji pozytywnej na podstawie art. 2 pkt 2 lit. a) ustawy konieczne jest więc łączne wystąpienie następujących przesłanek - ustalenie:

- że osoba została deportowana (wywieziona) do pracy przymusowej w granicach terytorium państwa polskiego sprzed dnia 1 września 1939 r. łub z tego terytorium na terytorium III Rzeszy i terenów przez nią okupowanych w okresie wojny w latach 1939- 1945,

- oraz, że praca była wykonywana w warunkach deportacji przez okres co najmniej 6 miesięcy.

Organ wyjaśnił, iż wnioskodawca podnosi, że w czasie okupacji niemieckiej został przesiedlony z rodziną z R. do miejscowości D.. Fakt wysiedlenia potwierdzili świadkowie. Nie potwierdza natomiast tego faktu Ankieta dowodowa, dokument sporządzony w 1955 r., w którym jako miejsce zamieszkania w czasie okupacji wnioskodawca wymienił miejscowość R.. Ponadto w aktach sprawy brak jest dowodów dotyczących wykonywania przez stronę, bądź członków rodziny strony (np. rodziców) pracy przymusowej na rzecz III Rzeszy w czasie II wojny światowej. Oświadczenia świadków tej okoliczności również nie potwierdzają. Natomiast w opisie strony wprost czytamy: "Kiedy wysiedlono rodziców z gospodarstwa wsi R. w roku 1939 to ja miałem 3 lata, a kiedy wracaliśmy po wojnie to musieliśmy zamieszkać w nieswoich budynkach nasze własne były niezdolne. Rodzice mieli co wiem nieduże gospodarstwo rolne w D. . To nie była żadna praca przymusowa w tym D. . Mieliśmy np. 1 koń, 2 krowy. Kiedy skończyłem 18 lat to z gminy przyszło powiadomienie do odbycia w SP przymusowej pracy w kopalni węgla".