Wyrok WSA w Warszawie z dnia 14 stycznia 2021 r., sygn. III SA/Wa 1297/20

Podatek dochodowy od osób fizycznych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Beata Sobocha (sprawozdawca), Sędziowie sędzia WSA Jacek Kaute, sędzia WSA Waldemar Śledzik, , po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 14 stycznia 2021 r. sprawy ze skargi A. S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia [...] maja 2020 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2014 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2015 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego W. odmówił A. S. (dalej: "Skarżąca" lub "Strona") stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2014 r. w kwocie 95.388 zł.

Jak wynika z uzasadnienia decyzji, Skarżąca wnioskiem z dnia 28 maja 2015 r., wystąpiła o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2014 r. wskazując, iż w 2014 r. uzyskała przychód, który w jej ocenie podlegał zwolnieniu od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na mocy znowelizowanego art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., zgodnie z którym nastąpiło szersze zwolnienie od podatku otrzymanych odszkodowań i zadośćuczynień, jeśli ich wysokość i zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy. Do wniosku o stwierdzenie nadpłaty Strona dołączyła korektę zeznania podatkowego o wysokości osiągniętego dochodu małżonków A. i T. S. w roku podatkowym 2014 (PIT-37).

Naczelnik Urzędu Skarbowego postanowieniem z dnia [...] czerwca 2015 r. wszczął z urzędu postępowanie podatkowe w zakresie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2014 r.

Następnie, po przeprowadzaniu postępowania podatkowego, decyzją z dnia [...] lipca 2015 r. określił Skarżącej zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2014 r. w wysokości 113.649,00 zł. Organ I instancji stwierdził, iż otrzymane przez Skarżącą świadczenie pieniężne, określone w Regulaminie Programu Dobrowolnych Odejść Pracowniczych w Przedsiębiorstwie Państwowym "P.", wypłacane w przypadku rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron, nie stanowi odszkodowania w jakimkolwiek rozumieniu, z uwagi na brak szkody po stronie pracownika, skoro zdecydował się on dobrowolnie rozwiązać stosunek pracy łączący go z pracodawcą. Organ wskazał również, iż zgodnie z § 6 ust 1 pkt 2 powyższego Regulaminu pracownik otrzymał odprawę pieniężną, a nie odszkodowanie, a świadczenia te celowo zostały rozróżnione na gruncie prawa pracy i nie można ich utożsamiać. Zatem, w ocenie organu I instancji, wypłacone świadczenie nie korzysta ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. - o podatku dochodowym od osób fizycznych za (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm., dalej "u.p.d.o.f."). Reasumując swoje stanowisko organ I instancji uznał, iż wypłacona odprawa stanowi świadczenie wynikające ze stosunku pracy i zgodnie z art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. zasadnie została uznana przez płatnika za podstawę do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.