Wyrok WSA w Opolu z dnia 17 grudnia 2020 r., sygn. II SA/Op 169/20

Administracyjne postępowanie; Transport

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Bogusz Sędziowie Sędzia WSA Beata Kozicka Sędzia WSA Daria Sachanbińska - spr. po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 17 grudnia 2020 r. sprawy ze skargi L. Ś. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Opolu z dnia 31 marca 2020 r., nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 18 października 2019 r., nr [...], Naczelnik Opolskiego Urzędu Celno-Skarbowego w Opolu, działając na podstawie art. 92a ust. 1, 3, 7 i 9 oraz art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2019 r. poz. 58, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, nałożył na L. Ś. (zwaną dalej również skarżącą) karę pieniężną w kwocie 12.000 zł., za naruszenie wskazane pod lp. 6.1.3., 6.1.5. oraz 6.3.5. załącznika nr 3 do ustawy. Przedstawiając ustalenia stanu faktycznego, organ podał, że w dniu 8 kwietnia 2019 r. ok. godz. 00:05 funkcjonariusze celno-skarbowi na drodze krajowej nr [...] w miejscowości [...] przeprowadzili kontrolę dokumentów oraz warunków przewozów drogowych wykonywanych pojazdem marki [...] o nr rej. [...] wraz z naczepą marki [...] o nr. rej. [...]. Na podstawie okazanych dokumentów stwierdzono, że kierującym zespołem pojazdów był M. D., realizujący krajowy transport drogowy. W momencie zatrzymania pojazdu do kontroli pojazdem nie przewożono ładunku. Z uwagi na brak możliwości wydruku z karty kierowcy, na żądanie kontrolujących, kierowca dokonał wydruku z tachografu cyfrowego kontrolowanego pojazdu. W wyniku analizy danych z wydruku funkcjonariusze ustalili, że w chwili zatrzymania pojazdu do kontroli kierowca był w trakcie odpoczynku (pauzy), a w rzeczywistości pojazd był prowadzony. Przeprowadzono zatem kontrolę pojazdu, a w szczególności urządzenia kontrolno-pomiarowego i jego elementów składowych. W jej wyniku stwierdzono podłączenie niedozwolonego urządzenia dodatkowego (magnesu) na czujniku tachografu - impulsatorze, znajdującym się na obudowie skrzyni biegów. W konsekwencji powyższego organ uznał, że doszło do naruszenia ujętego w lp. 6.1.3. załącznika nr 3 do ustawy, tj. podłączenia do tachografu niedozwolonego urządzenia lub przedmiotu wykonanego lub przeznaczonego do celów podrabiania lub przerabiania danych rejestrowanych przez tachograf lub korzystania z tego urządzenia lub przedmiotu, co skutkowało nałożeniem kary w wysokości 10.000 zł. Ponadto po sprawdzeniu kontrolki tachografu stwierdzono, że nie posiada on aktualnego okresowego badania kontrolnego. Ostatnie badanie zostało przeprowadzone w dniu 23 marca 2017 r., natomiast okres ważności okresowego badania wynosi dwa lata od daty przeglądu. Organ przyjął, że stanowi to naruszenie opisane w lp. 6.1.5 załącznika nr 3 do ustawy, czyli wykonywanie przewozu drogowego pojazdem wyposażonym w tachograf, który nie został sprawdzony lub poddany przeglądowi przez warsztat posiadający zezwolenie, i nałożył karę w wysokości 1.000 zł. Organ stwierdził również, że karta kierowcy nie znajdowała się tachografie, co oznacza, że kierujący prowadził pojazd nie posługując się kartą kierowcy w urządzeniu rejestrującym, a zatem wystąpiło naruszenie z lp. 6.3.5. załącznika nr 3 do ustawy polegające na niedopuszczalnym wyjęciu wykresówek lub karty kierowcy, mającym wpływ na rejestrację i z tego tytułu należało nałożyć karę w kwocie 3.000 zł. Organ wskazał nadto, że wyniki przeprowadzonej kontroli drogowej udokumentowane zostały w protokole z dnia 8 kwietnia 2019 r., nr [...], zawierającym wyszczególnienie stwierdzonych naruszeń wraz z ich opisem, do którego kontrolowany kierowca nie wniósł uwag. Ponadto na kierowcę nałożono dwa mandaty karne na łączną kwotę 2.500 zł, które zostały przez niego przyjęte. W dalszej części uzasadnienia organ podał, że skarżąca brała czynny udział w postępowaniu i na jej wniosek przesłano uwierzytelnione kserokopie dokumentów, stanowiących dowody pozyskane podczas kontroli drogowej. Organ odnotował, że skarżąca w pismach z dnia 6 września 2019 r. i z dnia 7 października 2019 r. wniosła o umorzenie postępowania na podstawie art. 92c ust. 1 ustawy oraz przesłuchanie kierowcy w charakterze świadka. Wyjaśniła też, że nie miała wpływu na powstałe naruszenia, a nastąpiły one wskutek zdarzeń i okoliczności, których nie mogła przewidzieć. W tym zakresie dowodziła, że dokłada wszelkich starań oraz podejmuje wiele działań, aby przewozy drogowe wykonywane przez zatrudnianych kierowców były realizowane zgodnie z normami czasu pracy i odpoczynków, a także z poszanowaniem przepisów dotyczących właściwego posługiwania się kartami kierowców oraz urządzeniami rejestrującymi. Dodatkowo wskazała, że w firmie prowadzone są systematycznie szkolenia, na dowód czego załączyła uwierzytelnione kserokopie certyfikatów z odbytych szkoleń. Podkreśliła, że zatrudnieni kierowcy nie są wynagradzani z uwzględnieniem ilości przejechanych kilometrów, ilości wykonywanych kursów, ilości przewiezionego ładunku oraz w żaden sposób nie są motywowani, zachęcani czy nakłaniani do nieprzestrzegania obowiązujących przepisów. Ponadto zgodnie z zawartą umową obsługę w zakresie analizy czasu pracy kierowców w oparciu o zapisy cyfrowe oraz analogowe urządzeń rejestrujących, delegacji oraz obsługę kadrową wykonują dla przedsiębiorstwa firmy zewnętrzne. W ocenie skarżącej, do naruszenia przepisów doszło tylko i wyłącznie w wyniku indywidualnych działań kierowcy, które wynikały z jego osobistych przesłanek i nie były możliwe do przewidzenia. Odnosząc się do wyjaśnień skarżącej, stwierdził organ, że z uwagi na obiektywną odpowiedzialność przewoźnika za naruszenie sankcjonowanych karą pieniężną przepisów ustawy, jak również jego odpowiedzialność za naruszenia przepisów, których dopuszcza się kierowca, niemożność przewidzenia zdarzeń lub okoliczności dla uwolnienia się od odpowiedzialności na podstawie przepisu art. 92c ust. 1 pkt 1 lub 2 u.t.d. powinna być wykazana przez przewoźnika przy uwzględnieniu kryterium należytej staranności. Według organu, fakt, że kierowca prowadzący pojazd przyznaje, iż stwierdzone naruszenie przepisów miały miejsce wyłącznie z jego własnej inicjatywy, a w firmie prowadzonej przez stronę zadania organizowane są w sposób umożliwiający ich realizację zgodnie z obowiązującymi przepisami, nie jest wystarczający do wypełnienia kryterium należytej staranności. Organ postawił tezę, że skoro doszło do naruszenia, to prowadzone szkolenia były niewystarczające, a stosowane w przedsiębiorstwie środki dyscyplinujące nie odnoszą właściwego skutku. Wyjaśnił również, że odmówił przeprowadzenia dowodu z przesłuchania kierowcy na okoliczność jego wyłącznej odpowiedzialności za stwierdzone nieprawidłowości, ponieważ nie miałoby to wpływu na wynik postępowania, a jedynie w sposób nieuzasadniony prowadziłoby do jego przedłużenia, naruszając tym samym zasadę wyrażoną w art. 12 K.p.a. Reasumując, organ stwierdził, że niewątpliwie doszło do naruszenia obowiązków lub warunków wykonywania przewozu drogowego, a wobec braku przesłanek egzoneracyjnych, organ był zobowiązany do ustalenia kary pieniężnej w wysokości 12.000 zł w związku z ograniczeniem wynikającym z art. 92a ust. 3 ustawy.