Wyrok WSA w Łodzi z dnia 4 grudnia 2020 r., sygn. II SA/Łd 561/20

Pomoc społeczna

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Robert Adamczewski Sędzia WSA Magdalena Sieniuć po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 4 grudnia 2020 r. sprawy ze skargi D. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy świadczenia w formie świadczenia pielęgnacyjnego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy Ż. z dnia [...] r. nr [...]; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. na rzecz skarżącej D.W. kwotę 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania. dc

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z [...] r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P., po rozpatrzeniu odwołania D. W. - reprezentowanej przez adwokata K.G., utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy Ż. z [...] r. nr [...].

Jak wynika z akt sprawy decyzją z [...] r. organ I instancji odmówił D.W. przyznania wnioskowanego świadczenia pielęgnacyjnego. Zdaniem organu z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że D.W. mieszka i prowadzi gospodarstwo domowe sama w miejscowości N. 22. Jest w wieku aktywności zawodowej (32 lata), jednak nie pracuje zawodowo. Z uwagi na stan zdrowia ma ustalony umiarkowany stopień niepełnosprawności na czas określony do 28 czerwca 2020 r. Obecnie D.W. decyzją Nr [...] z [...] października 2018 r. ma przyznane prawo do zasiłku stałego dla osoby samotnie gospodarującej w kwocie 548,00 zł. Pobiera także zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 215,84 zł. W.P. mieszka z synem T.P., z którym wspólnie gospodaruje. Wnioskodawczyni często przebywa u swojej babci i pomaga jej w codziennych czynnościach, stara się towarzyszyć jej podczas nieobecności syna. T.P. jest właścicielem gospodarstwa rolnego o pow. 12,11 ha fizycznych. Podejmuje także prace dorywcze poza gospodarstwem rolnym. W.P. ma także córkę K.P. mieszkającą w miejscowości M., która odwiedza matkę regularnie raz w tygodniu. Pomaga w mniejszym zakresie, gdyż jest po udarze mózgu. W.P. jest osobą sprawną fizycznie, jednak ze względu na wiek (85 lat) oraz stan zdrowia wymaga pomocy i opieki ze strony innych osób. Jest niesamodzielna w niektórych czynnościach związanych z samoobsługą oraz we wszystkich związanych z prowadzeniem gospodarstwa domowego. Zgodnie z art. 17 ust. 5 pkt 1a u.ś.r. świadczenie rodzinne nie przysługuje jeżeli osoba sprawująca opiekę ma ustalone prawo do (...) zasiłku stałego. W sprawie nie została spełniona także przesłanka określona w art. 17 ust. 1a u.ś.r., ponieważ W.P. ma osoby spokrewnione w pierwszym stopniu, które mogłyby wesprzeć wnioskodawczynię w opiece nad babcią. Ich stan zdrowia i aktywność zawodowa nie wyklucza naprzemiennego udziału w opiece nad W. P. Organ wskazał także, że D.W. posiada umiarkowany stopień niepełnosprawności i sama potrzebuje wsparcia osób trzecich w niektórych obowiązkach. Ponadto odnosząc się do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r. sygn. akt K 38/13 organ I instancji podniósł, że nadal nie została wprowadzona zmiana w ustawie o świadczeniach rodzinnych, zrównująca prawa opiekunów dzieci oraz osób dorosłych. Z tego względu do momentu wejścia w życie nowych przepisów nie ma odpowiedniej regulacji prawnej do przyznania stronie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego. Wobec powyższego organ stwierdził, że strona nie spełnia przesłanek z art. 17 ust. 1 i ust. 5 pkt 1a u.ś.r., co uzasadniało wydanie decyzji o odmowie przyznania świadczenia pielęgnacyjnego.