Wyrok WSA w Kielcach z dnia 17 grudnia 2020 r., sygn. II SA/Ke 815/20

Transport

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Detka, Sędziowie Sędzia WSA Dorota Pędziwilk-Moskal, Sędzia WSA Krzysztof Armański (spr.), po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 17 grudnia 2020 r. sprawy ze skargi A. B. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] w przedmiocie kary pieniężnej oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy decyzję Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane w następującym stanie faktycznym i prawnym.

W dniu 19 lipca 2019 r. na ul. [...] zatrzymano do kontroli drogowej pojazd [...], którym kierował A. B.. W chwili zatrzymania do kontroli kierowca odpłatnie przewoził pasażerkę z ul. [...], wykonując przewóz osób pojazdem przeznaczonym do przewozu 5 osób łącznie z kierowcą. Za wykonanie usługi pasażerka uiściła opłatę w wysokości 13,94 zł.

Mając na uwadze powyższe decyzją z dnia [...] organ I instancji nałożył na A. B. karę pieniężną w kwocie 12.000 zł ze względu na stwierdzone podczas kontroli naruszenia to jest:

wykonywanie transportu drogowego bez wymaganego zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub bez wymaganej licencji,

wykonywanie przewozu okazjonalnego samochodem niespełniającym kryterium konstrukcyjnego określonego w art. 18 ust. 4a, z zastrzeżeniem przewozów, o których mowa w art. 18 ust. 4b.

W odwołaniu od powyższej decyzji A. B. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i umorzenie postępowania, podnosząc zarzuty naruszenia art. 7 i 77 § 1 K.p.a., art. 5b ustawy o transporcie drogowym (u.t.d.) w zw. z lp. 1.1 zał. nr 3 do tej ustawy, jak również art. 92a ust. 1 i 6 w zw. z lp. 1.1 oraz lp. 2.11 zał. nr 3 do tej ustawy w zw. z art. 4 pkt 6a u.t.d.

Organ odwoławczy, utrzymując w mocy zakwestionowane rozstrzygnięcie, stwierdził, że strona w dniu kontroli wykonywała odpłatną usługę transportową, do której realizowania powinna posiadać stosowną licencję. Dla oceny odpłatnego charakteru przeanalizowano, jaki charakter tego przewozu był przedstawiony pasażerce - klientce. Skoro pasażerka zamówiła - za pośrednictwem aplikacji [...] zainstalowanej w telefonie - usługę, za którą miała zapłacić określoną kwotę pieniędzy (co wynika z jej zeznań), to z tego punktu widzenia była to usługa odpłatna. Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie organ zaakcentował, że obowiązek posiadania licencji uprawniającej do wykonywania transportu drogowego dotyczy podmiotów faktycznie wykonujących działalność odpowiadającą definicji transportu drogowego zawartej w art. 4 u.t.d., nawet w przypadku, gdy taka działalność nie została przez podmiot zgłoszona jako przedmiot prowadzenia przez niego działalności gospodarczej. W pełni bowiem zachowuje aktualność prezentowane w orzecznictwie stanowisko, zgodnie z którym wykonywanie transportu drogowego musi być traktowane jako działanie faktyczne polegające na przewozie osób lub rzeczy odpowiadające definiowaniu transportu drogowego, z tym jednak, że nie musi stanowić przedmiotu trwale prowadzonej działalności gospodarczej, a tym bardziej ewidencjonowanej. W dniu kontroli skarżący nie posiadał uprawnień do wykonywania transportu drogowego osób i nie okazał zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego ani licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego w zakresie przewozu osób taksówką. Ponadto, strona odmówiła składała wyjaśnień w toku kontroli drogowej, w trakcie toczącego się postępowania administracyjnego nie przesyłała do organu żadnych dokumentów, w złożonym odwołaniu nie podniesiono tej kwestii. A. B. nie prowadzi działalności gospodarczej, co potwierdza brak uprawnień strony do wykonywania transportu drogowego osób. Ze względu na powyższe organ uznał, że strona, nie posiadając żadnych uprawnień na wykonywanie transportu drogowego osób, wykonywała zarobkowo przewóz osób, o którym mowa w art. 5b ust. 1 pkt 1 u.t.d. W rezultacie prawidłowo zakwalifikowano przewóz z dnia kontroli jako wykonywany bez licencji, co skutkuje nałożeniem kary pieniężnej w wysokości 12.000 zł stosownie do treści art. 92a ust. 1, 3 i 7 pkt 1 u.t.d. oraz lp. 1.1 zał. nr 3 do tej ustawy. Przewóz ten nie spełnił także wszystkich wymogów wykonywania przewozu okazjonalnego, gdyż wbrew wymogom art. 18 ust. 4a u.t.d. użyty pojazd jest przeznaczony do przewozu 5 osób łącznie z kierowcą, co jednoznacznie wynika z protokołu kontroli drogowej, z dowodu rejestracyjnego pojazdu oraz z dokumentacji fotograficznej w aktach sprawy. Wykonywany przewóz nie spełniał również wymogów określonych w art. 18 ust. 4b pkt 2 u.t.d., który dopuszcza wykonywanie przewozów okazjonalnych. Powoływane w odwołaniu rozporządzenie Rady (EWG) nr 684/92 nie obowiązuje, ponieważ zostało zastąpione rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) 1073/2009, które dotyczy usług transportowych wykonywanych pojazdem konstrukcyjnie przystosowanym do przewozu powyżej 9 osób łącznie z kierowcą. Warunki przewozu wykonywanego w dniu kontroli nie zostały ustalone pisemnie w lokalu przedsiębiorcy, a opłata nie została ustalona w formie ryczałtowej przed rozpoczęciem przewozu. W rezultacie organ I instancji prawidłowo nałożył na skarżącego karę pieniężną w wysokości 8.000 zł stosownie do treści art. 92a ust. 1, 3 i 7 pkt 1 u.t.d. oraz lp. 2.11 załącznika nr 3 do tej ustawy.