Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 26 listopada 2020 r., sygn. II SA/Wr 308/20

Wodne prawo

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Gabriel Węgrzyn - spr. Sędziowie: Sędzia WSA Władysław Kulon Asesor WSA Wojciech Śnieżyński po rozpoznaniu w Wydziale II na posiedzeniu niejawnym w dniu 26 listopada 2020 r. sprawy ze skargi Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe, Nadleśnictwo R. na decyzję Dyrektor Zarządu Zlewni w L. Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie z dnia [...] lutego 2020 r. nr [...] w przedmiocie określenia opłaty stałej i nadpłaty za pobór wód powierzchniowych oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

Decyzją z [...] II 2020 r. ([...]) Dyrektor Zarządu Zlewni w L. Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie (dalej jako "organ"), po rozpoznaniu reklamacji Nadleśnictwa R. (dalej jako "skarżący"), określił skarżącemu na 2018 r. wysokość opłaty stałej w kwocie 169 zł za pobór wód powierzchniowych, oraz stwierdził nadpłatę w kwocie 335 zł.

W uzasadnieniu organ wyjaśnił, że skarżący wniósł reklamację od informacji rocznej ustalającej wysokość opłaty stałej za 2018 r. na kwotę 504 zł w związku z usługą wodną w postaci poboru wód powierzchniowych z potoku Z. dla potrzeb zbiornika retencyjnego "[...]".

Organ zaznaczył przy tym, że jest to już druga decyzja w sprawie, bowiem wcześniejsza decyzja została uchylona wyrokiem tutejszego Sądu z dnia 3 IX 2018 r. (sygn. akt II SA/Wr 406/18). Organ wyjaśnił, że celem wykonania wskazań zawartych w wyroku uzupełniono materiał dowodowy o dokumentację związaną z postępowaniem w sprawie udzielenia pozwolenia wodnoprawnego i udzielenia pozwolenia budowlanego na budowę zbiornika oraz na jego użytkowanie. Mimo dokonania nakazanej przez Sąd wyczerpującej i wszechstronnej oceny zgromadzonych dokumentów nie ma - w ocenie organu - podstaw do zastosowania w sprawie art. 270 ust. 2 ustawy z 20 VII 2017 r. Prawo wodne (Dz.U. z 2018 r., poz. 2268, ze zm.), dalej jako "pr.w.", przewidującego ustawowe zwolnienie od opłaty stałej w przypadku poboru wód do celów rolniczych lub leśnych na potrzeby nawadniania gruntów i upraw. Treść pozwolenia wodnoprawnego a także operatu wodnoprawnego, projektu budowlanego i projektu wykonawczego oraz pozwolenia na użytkowanie nie wskazuje bowiem, że pobór wody dla potrzeb przedmiotowego zbiornika stanowi pobór do celów leśnych na potrzeby nawadniania gruntów i upraw. Przenikanie zaś przez grunty wody nie jest poborem do nawadnia gruntów i upraw. Organ zaznaczył również, że w pr.w. brak jest przepisu, który pozwoliłby organowi fakultatywnie zwolnić podmioty z opłat za usługi wodne. Innymi słowy każdy, kto korzysta z usług wodnych i nie jest zwolniony od ponoszenia opłat na podstawie pr.w., zobowiązany jest do uiszczenia należności wyliczonych zgodnie z powszechnie obowiązującymi przepisami. W konsekwencji organ uznał, że zobligowany był do ponownego negatywnego rozpatrzenia reklamacji i wydania decyzji określającej wysokość opłaty stałej za 2018 r.