Wyrok WSA w Warszawie z dnia 16 listopada 2020 r., sygn. II SA/Wa 1123/20

Policja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Szmydt, Sędzia WSA Sławomir Antoniuk(spr.), Sędzia WSA Janusz Walawski, , Protokolant, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 16 listopada 2020 r. sprawy ze skargi P. W. na rozkaz personalny Komendanta Wojewódzkiego Policji z siedzibą w [...] z dnia [...] stycznia 2020 r. nr: [...] w przedmiocie zwolnienia ze służby w Policji oddala skargę.

Uzasadnienie

Komendant Wojewódzki Policji z siedzibą w [...] rozkazem personalnym z dnia [...] stycznia 2020 r. nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096, z późn. zm.); zwanej dalej K.p.a., po rozpatrzeniu odwołania P. W., utrzymał w mocy rozkaz personalny Komendanta Powiatowego Policji w [...] z dnia [...] listopada 2019 r. nr [...] o zwolnieniu funkcjonariusza ze służby w Policji z dniem [...] grudnia 2019 r.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał, że zgodnie z art. 41 ust. 2 pkt 8 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2019 r. poz. 161, z późn. zm.) przełożony może zwolnić policjanta ze służby w Policji w przypadku popełnienia czynu o znamionach przestępstwa albo przestępstwa skarbowego, jeżeli popełnienie czynu jest oczywiste i uniemożliwia jego pozostanie w służbie. Jest to fakultatywna przesłanka zwolnienia policjanta ze służby. Decyzja ta jest uznaniowa, co nakłada na organ administracji obowiązek dokładnego zbadania wszystkich okoliczności sprawy i należytego uzasadnienia wydawanego rozstrzygnięcia. Z powyższego wynika, że popełnienie czynu o znamionach przestępstwa lub przestępstwa skarbowego, jeżeli popełnienie czynu jest oczywiste i uniemożliwia pozostanie policjanta w służbie są warunkami koniecznymi i wystarczającymi do zastosowania powołanego przepisu.

Ustawa o Policji nie definiuje pojęcia oczywistości, o której mowa w art. 41 ust. 2 pkt 8, każdorazowo oczywistość musi znajdować potwierdzenie w okolicznościach indywidualnej sprawy. W orzecznictwie przyjmuje się, że o oczywistości popełnienia czynu przestępczego można mówić w sytuacji, w której nienasuwający wątpliwości stan faktyczny pozwala na pewne stwierdzenie, kto dopuścił się czynu, zaś ocena konkretnego zdarzenia nie powinna pozostawiać wątpliwości co do wyniku ewentualnego postępowania karnego. Oczywistość popełnienia przestępstwa winna być niewątpliwa, bezsporna, niewymagająca od organu prowadzenia szczegółowego wnioskowania opierającego się czy to na poszlakach, domniemaniach, dowodach pośrednich lub na wyniku przeprowadzenia głębokiej analizy sprzecznych, a zarazem mogących budzić wątpliwości zeznań świadków zdarzenia.