Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 17 listopada 2020 r., sygn. II SA/Rz 761/20

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący SWSA Ewa Partyka /spr./ Sędziowie WSA Marcin Kamiński WSA Paweł Zaborniak po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 17 listopada 2020 r. sprawy ze skargi W. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] maja 2020 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia odpowiedzialności spadkobiercy za zwrot wydatków poniesionych zastępczo przez gminę uchyla zaskarżoną decyzję i decyzję Wójta Gminy z dnia [...] marca 2020 r. nr [...].

Uzasadnienie

Przedmiotem kontroli Sądu jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego (dalej: "Kolegium", "organ odwoławczy" lub "organ II instancji") z dnia (...) maja 2020 r., nr (...) utrzymująca w mocy decyzję Wójta Gminy (dalej: "organ I instancji") z dnia (...) marca 2020 r., znak: (...) w przedmiocie ustalenia odpowiedzialności W.K (dalej: "skarżąca") jako spadkobiercy M. P. (dalej: "mieszkańca DPS" lub "spadkodawcy") do zwrotu wydatków poniesionych zastępczo przez Gminę za pobyt M. P. w domu pomocy społecznej (dalej "DPS") w okresie od (...).03.2010 r. do (...).09.2017 r. w kwocie głównej 67.941,11 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.

W podstawie prawnej decyzji powołano art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 256 ze zm.; dalej: "k.p.a.") oraz art. 61 ust. 3, art. 96 ust. 1 pkt 2) i art. 104 ust. 1, 3, 5, 6 i 8 ustawy z dnia 12 marca 2004 roku o pomocy społecznej (Dz. U. z 2019 r., poz. 1507 ze zm.; dalej: "u.p.s.").

Z uzasadnienia decyzji i akt sprawy wynika, że M. P. był osobą samotną i od (...).10.2007 r. przebywał w Domu Pomocy Społecznej . Na podstawie ostatecznej decyzji z dnia (...).11.2007 r. nr (...) zmienionej decyzjami: nr (...) z dnia (...).11.2007 r" nr (...) z dnia (...).02.2008 r., nr (...) z dnia (...).06.2009 r" nr (...) z dnia (...).06.2009 r., nr (...) z dnia (...).04.2010 r., nr (...) z dnia (...).06.2011 r., nr (...) z dnia (...).01.2012 r" nr(...) z dnia (...).04.2012 r., nr (...) z dnia (...).12.2012 r., nr (...) z dnia (...).04.2013 r., nr (...) z dnia (...).11.2015 r., (...) z dnia (...).04.2016 r. i nr (...) z dnia (...).06.2017 r. M. P. obowiązany był do wnoszenia opłaty za pobyt w DPS w wysokości 70% swojego dochodu, natomiast Gmina pokrywała różnicę między średnim kosztem utrzymania mieszkańca DPS, a opłatami przez niego wnoszonymi. Organ I instancji wskazał, że koszty poniesione zastępczo przez Gminę na podstawie w/w decyzji nie wchodzą do spadku jako dług spadkowy, ponieważ jest to obowiązek gwarantowany.