Wyrok WSA w Łodzi z dnia 26 listopada 2020 r., sygn. I SA/Łd 267/20

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Paweł Janicki Sędziowie: Sędzia WSA Paweł Kowalski Sędzia WSA Agnieszka Krawczyk (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 26 listopada 2020 r. sprawy ze skargi Z. S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Ł. z dnia [...] 2020 roku znak [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2014 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

W wyniku przeprowadzonego postępowania podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług za miesiące styczeń - marzec 2014 r., decyzją z dnia [...] r. Naczelnik Urzędu Skarbowego Ł.- W. (dalej: NUS, organ I instancji), określił Z. S. (dalej: skarżący, podatnik) wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za styczeń 2014 r. w kwocie 42.604 zł, luty 2014 r. w kwocie 12.509 zł, marzec 2014 r. w kwocie 25.690 zł. Uzasadniając decyzję organ wyjaśnił, że skarżący w kontrolowanym okresie prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą pod nazwą A, z siedzibą w R. ul. A 4, której przedmiotem był transport drogowy towarów. Skarżący w kontrolowanym okresie obniżył podatek należny o podatek naliczony wynikający z faktur VAT, wystawionych przez B Sp. z o. o. z siedzibą w Ł. w łącznej kwocie 34.714,93 zł oraz C Sp. z o. o., z siedzibą w Ł. - w łącznej kwocie 27.123,61 zł, które dokumentowały fikcyjne dostawy i sprzedaż towaru z niewiadomego źródła. Tym samym skarżącemu nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wykazany na fakturach wystawionych przez te spółki.

W odwołaniu od ww. decyzji skarżący zarzucił organowi między innymi niekompletne zgromadzenie materiału dowodowego, poczynienie błędnych ustaleń faktycznych opartych na postępowaniach prowadzonych przez inne organy wobec kontrahentów skarżącego.

Po rozpoznaniu odwołania, decyzją z dnia [...] r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Ł. (dalej: organ II instancji, DIAS) na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2019 poz. 900 ze zm., dalej: O.p.) oraz art. 86 ust. 1, ust. 2 pkt 1 lit. a, art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a, art. 99 ust. 12, art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm., dalej: ustawa o VAT) utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Powołując się na art. 70 § 1 pkt 6 O.p. DIAS na wstępie podniósł, że zobowiązanie podatkowe za miesiące od stycznia 2014 r. do marca 2014 r. nie uległo przedawnieniu, gdyż w dniu 30 listopada 2018 r. zostało wszczęte dochodzenie w sprawie o czyn polegający na podaniu nieprawdy w deklaracjach VAT-7 za miesiące od stycznia 2013 r. do marca 2014 r., a skarżący został poinformowany o zawieszeniu biegu terminu przedawnienia, zatem organ jest uprawniony do wydania decyzji w przedmiotowej sprawie. Organ II instancji zgodził się ze stanowiskiem NUS, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy daje uzasadnione podstawy do przyjęcia, że faktury wystawione przez spółki B i C jako sprzedawców, na podstawie których skarżący dokonał obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń gospodarczych i w związku z tym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego o wynikający z nich podatek VAT naliczony. Powyższe ustalono po przeprowadzeniu czynności kontrolnych wobec obu spółek. Stwierdzono, że wystawcy faktur dla spółki B nie prowadzili faktycznej działalności gospodarczej, a jedynie pozorowali czynności w zakresie sprzedaży paliwa, o czym świadczą między innymi postępowania podatkowe prowadzone wobec tych podmiotów. Spółka B była zaś ogniwem w łańcuchu fikcyjnych transakcji, co znajduje potwierdzenie w decyzji NUS z dnia [...] r. i utrzymującej ją w mocy decyzji DIAS z dnia [...] r. w zakresie podatku od towarów i usług za okresy rozliczeniowe od stycznia 2013 r. do marca 2014 r. Ponadto ustalono, że spółka C ze względu przede wszystkim na brak zadeklarowania sprzedaży nie mogła realnie dokonać sprzedaży na rzecz podatnika, nie prowadziła faktycznej działalności, a jedyną jej rolą było wystawianie faktur celem zalegalizowania u podatnika obrotu towarami niewiadomego pochodzenia przez ukrycie ich prawdziwego źródła pochodzenia. Organ II instancji podniósł również, że skarżący nie skorzystał z podstawowego instrumentu weryfikacji potencjalnych kontrahentów oraz nie udokumentował w żaden sposób zakwestionowanych transakcji ze spółkami B i C. Ustosunkowując się do zarzutów odwołania, DIAS stwierdził, że nie wnoszą one nowych okoliczności do sprawy, które mogłyby skutkować zmianą zaskarżonej decyzji.