Wyrok WSA w Warszawie z dnia 30 października 2020 r., sygn. I SAB/Wa 163/20

Nieruchomości

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Wesołowska Sędziowie Sędzia WSA Anna Falkiewicz-Kluj Sędzia WSA Łukasz Trochym (spr.) po rozpoznaniu w dniu 30 października 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi R. B. na przewlekłość Wojewody [...] w postępowaniu w sprawie potwierdzenia prawa do rekompensaty 1. zobowiązuje Wojewodę [...] do rozpoznania wniosku z [...] sierpnia 2014 r. o potwierdzenie prawa do rekompensaty za mienie położone poza obecnymi granicami Rzeczpospolitej Polskiej w terminie trzech miesięcy od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy, 2. stwierdza, że przewlekłość Wojewody [...] w rozpoznaniu wniosku z [...] sierpnia 2014 r. miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, 3. wymierza Wojewodzie [...] grzywnę w wysokości 3000 (trzy tysiące) złotych, 4. zasądza od Wojewody [...] na rzecz skarżącego R. B. kwotę 580 (pięćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Pismem z dnia [...] stycznia 2020 r. R. B. (dalej jako: skarżący), wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na przewlekłe prowadzenie przez Wojewodę [...] postępowania w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia [...] sierpnia 2014 r. o potwierdzenie prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej położonej w folwarku K., woj. [...] przez M. R. z domu S.

Skarżący obszernie przedstawił dotychczasowy przebieg postępowania, wskazując, że Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] lutego 2019 r., nr [...], rozpoznał opisany na wstępie wniosek odmownie. Następnie Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z dnia [...] maja 2019 r. uchylił ww. decyzję Wojewody i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Jednocześnie, zdaniem skarżącego, od października 2018 r. organ dysponuje wystarczającym materiałem dowodowym, a w sprawie nie występują żadne racjonalne powody uniemożliwiające wydanie rozstrzygnięcia. W sposób oczywisty wystąpiła zatem opieszałość organu, będąca konsekwencją niesprawnego i nieskutecznego działania, w sytuacji, gdy sprawa mogła oraz powinna być załatwiona w terminie krótszym.