Wyrok WSA w Warszawie z dnia 8 października 2020 r., sygn. VII SA/Wa 553/20

Zabytki

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogusław Cieśla, , Sędzia WSA Andrzej Siwek, Sędzia WSA Mirosław Montowski (spr.), Protokolant spec. Agnieszka Wrzodak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 października 2020 r. sprawy ze skargi M. sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] stycznia 2020 r. znak: [...] w przedmiocie odmowy skreślenia z rejestru zabytków oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] stycznia 2020 r., znak: [...], Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego (dalej także: "Minister"), po rozpatrzeniu wniosku [...] Sp. z o.o. z siedzibą w [...] z 9 stycznia 2019 r. w sprawie skreślenia z rejestru zabytków nieruchomych budynku mieszkalnego położonego przy ul. [...] w [...], wpisanego do tego rejestru pod numerem [...] decyzją Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w [...] z [...] marca 1983 r., znak: [...] - działając na podstawie art. 7 pkt 1, art. 13 ust. 1, 5 i 6, art. 89 pkt 1 ustawy z 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (tekst jednolity Dz. U. z 2018 r., poz. 2067 ze zm., dalej jako "u.o.z.o.z."), odmówił skreślenia z rejestru zabytków nieruchomych ww. budynku mieszkalnego.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji Minister wskazał, że Wojewódzki Konserwator Zabytków w [...] decyzją z [...] marca 1983 r. wpisał do rejestru zabytków pod numerem [...] "budynek mieszkalny, jednokondygnacyjny, murowany, z częściowo użytkowym poddaszem; na planie prostokąta 1860 x 935 cm, nakryty dwuspadowym dachem eternicznym; ustawiony kalenicowo, znajdujący się w [...], ul. [...]" (ob. ul. [...]). Organ konserwatorski stwierdził ponadto, że ww. budynek "wzniesiony 1890 r., jest charakterystycznym przykładem zabudowy ulic historycznego centrum [...]".

Jak wynika z akt postępowania wniosek o skreślenie z rejestru zabytków budynku mieszkalnego przy ul. [...] w [...], położonego na działce [...] został złożony w dniu [...] stycznia 2019 r. pismem [...] Sp. z o.o. z siedzibą w [...] (zwaną dalej także "Spółką" bądź "Skarżącą"). W jego uzasadnieniu powołano się na fakt, z którego wynika, że po 1945 r. w konsekwencji pożaru dachu, który miał miejsce w budynku, ściany rozebrano do wysokości ław okiennych, a w ich miejsce wzniesiono nowe z cegły (pierwotne były z gliny), zmieniono układ wnętrz (likwidacja wejścia od ulicy), a także zmieniono pokrycie dachu, jego konstrukcję i geometrię (likwidacja facjaty na poddaszu). Po ww. zmianach obiekt w 1983 r. wpisano do rejestru zabytków. Spółka wskazała także na zły stan techniczny budynku, podkreślając, że "uzyskane pozwolenie na przebudowę wymagało (...) wykonania prac wzmocnieniowych fundamentów metodą oczepu betonowego i pali fundamentowych", jednak wykonawca odmówił "wykonania takich prac z uwagi na zagrożenie katastrofą budowlaną". Powyższe podejrzenia potwierdziła ekspertyza oceny stanu technicznego fundamentów i ścian zewnętrznych. Zagrożenie zawaleniem się budynku spowodowane było posadowieniem budynku na gruntach słabonośnych, wysokim poziomem wód gruntowych i sposobem budowy budynku (brak izolacji poziomej, zbyt płytkie posadowienie fundamentów).