Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 15 października 2020 r., sygn. II SA/Ol 608/20

Transport

Dnia 15 października 2020 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Beata Jezielska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Adam Matuszak Sędzia WSA Bogusław Jażdżyk Protokolant specjalista Anna Piontczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 października 2020 roku sprawy ze skargi M. K. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie kary za naruszenie przepisów o transporcie drogowym oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z "[...]" Główny Inspektor Transportu Drogowego (dalej jako: GITD lub organ odwoławczy) utrzymał w mocy decyzję Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego (dalej jako: WITD lub organ I instancji) z "[...]" nakładającą na M. K. (dalej jako: strona lub skarżący) karę pieniężną w kwocie 12000 zł za naruszenie przepisów ustawy z 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jednolity Dz.U. z 2019 r. poz. 2140 ze zm., dalej jako: u.o.t.d.).

W uzasadnieniu organ odwoławczy przedstawił stan faktyczny niniejszej sprawy. Podano, że 9 sierpnia 2019 r. w O., został zatrzymany do kontroli samochód osobowy marki Toyota Prius. Stwierdzono, że kierowca (strona) przewoził zarobkowo pasażerkę z ulicy S. na ulicę P. w O. Pasażerka zamówiła usługę przewozu za pośrednictwem aplikacji Bolt. Po dojechaniu na miejsce aplikacja wskazała kwotę za wykonany kurs. Pasażerka dokonała płatności w wysokości 5 zł. Pasażerka nie otrzymała paragonu, a jedynie fakturę elektroniczną na emaila. W toku kontroli kierujący okazał dowód osobisty i prawo jazdy, natomiast nie okazał do kontroli zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub licencji na przewóz osób wydanych na jego rzecz. W związku z powyższym, stwierdzono wykonywanie transportu drogowego bez wymaganego zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub bez wymaganej licencji, tj. naruszenie lp. 1.1. załącznika nr 3 do u.o.t.d. Ponadto ustalono, że kontrolowany pojazd był przystosowany do przewozu 5 osób łącznie z kierowcą w związku z czym, stwierdzono, że kierowca wykonywał usługę przewozu okazjonalnego samochodem nie spełniającym kryterium konstrukcyjnego określonego w art. 18 ust. 4a, tj. naruszenie lp. 2.11 załącznika nr 3 do u.o.t.d. Z przeprowadzonej kontroli drogowej sporządzono protokół kontroli, który został podpisany przez stronę bez żadnych uwag. Także w toku postępowania strona nie złożyła żadnych wyjaśnień. Ustalono, że strona nie posiada jakichkolwiek uprawnień przewozowych wydanych w oparciu o przepisy u.o.t.d. Decyzją z "[...]" organ I instancji, na podstawie art. 92a ust. 1, 6, 7 u.o.t.d. w zw. z lp.1.1 załącznika nr 3 do u.o.t.d., za wykonywanie transportu drogowego bez wymaganego zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub bez wymaganej licencji, nałożył na stronę karę pieniężną w kwocie 12000 zł oraz na podstawie art. 92a ust.1,6,7 u.o.t.d. w zw. z lp.2.1 załącznika nr 3 do u.o.t.d., za wykonywanie przewozu okazjonalnego pojazdem niespełniającym kryterium konstrukcyjnego określonego w art. 18 ust. 4a u.o.t.d. z zastrzeżeniem przewozów, o których mowa w art. 18 ust. 4b u.o.t.d., nałożył karę pieniężną w kwocie 8000 zł, przy czym na podstawie art.92a ust. 2 u.o.t.d. ograniczono nałożoną karę do wysokości 12000 zł. Zdaniem organu I instancji strona nie wskazała dowodów, które uzasadniałyby umorzenie postępowania i były przesłanką do zastosowania art. 92c u.o.t.d. W złożonym odwołaniu strona, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o uchylenie decyzji organu I instancji i umorzenie postępowania. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. poprzez niepodjęcie wszelkich niezbędnych czynności oraz niezebranie i nierozpatrzenie materiału dowodowego, a w szczególności zaniechanie ustalenia okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy takich, jak ustalenie, czy wykonywane przez stronę czynności stwierdzone protokołem kontroli nosiły cechy wykonywania działalności gospodarczej, zwłaszcza w sytuacji, w której strona takiej działalności nie prowadzi, a także ustalenie, czy w ogóle doszło do wykonywania transportu drogowego. Strona zarzuciła również naruszenie art. 5b u.o.t.d. w zw. z lp. 1.1 załącznika nr 3 do u.o.t.d. polegające na wymierzeniu kary w wysokości 12000 zł za wykonywanie transportu drogowego bez wymaganego zezwolenia w sytuacji, w której czynności podejmowane przez stronę nie mieszczą się w definicji krajowego transportu drogowego, o którym mowa w art. 4 pkt 1 u.o.t.d. oraz naruszenie art. 92a ust. 1 i 6 w zw. z lp. 1.1 oraz lp. 2.11 załącznika nr 3 do u.o.t.d. w zw. z art. 4 pkt 6a u.o.t.d. poprzez nałożenie kary pieniężnej przewidzianej dla podmiotów świadczących przewóz drogowy w rozumieniu u.o.t.d., pomimo braku spełnienia tego kryterium przez stronę. W uzasadnieniu złożonego odwołania podniesiono, że na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie ma podstaw do stwierdzenia, że strona faktycznie wykonywała przewóz, jak również że czynności wykonywane przez nią posiadały cechy prowadzenia działalności gospodarczej. Zakwestionowano także fakt, jakoby strona w dniu kontroli wykonywała przewóz okazjonalny, zarzucając przy tym, że organ nie ustalił z czyjej inicjatywy miałoby dojść do przejazdu oraz czy wykonywane przez stronę czynności nosiły znamiona przewozu okazjonalnego.