Wyrok WSA w Białymstoku z dnia 23 października 2020 r., sygn. I SA/Bk 555/20

Gry losowe

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Dariusz Marian Zalewski (spr.), Sędziowie sędzia WSA Małgorzata Anna Dziemianowicz, asesor sądowy WSA Marcin Kojło, , po rozpoznaniu w Wydziale I na posiedzeniu niejawnym w dniu 23 października 2020 r. sprawy ze skargi M. D. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w B. z dnia [...] marca 2020 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej z tytułu urządzania gier na automacie poza kasynem gry oddala skargę

Uzasadnienie

I. Rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym:

1. Naczelnik P. Urzędu Celno-Skarbowego w B. decyzją z dnia [...] marca 2017 r., nr [...] wymierzył M. D. (powoływanej dalej jako: "skarżąca" bądź "strona") prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą: "A." z siedzibą w B., karę pieniężną w kwocie 12.000 zł z tytułu urządzania gier na automacie C., poza kasynem gry.

2. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej (dalej: "DIAS") w B. decyzją z dnia [...] czerwca 2017 r., nr [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu pierwszej instancji.

3. Na ww. decyzję DIAS strona złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, który wyrokiem z dnia 14 grudnia 2017 r., sygn. akt I SA/Bk 986/17, oddalił skargę.

4. Skarżąca wywiodła skargę kasacyjną na ww. orzeczenie.

5. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 28 sierpnia 2018 r., sygn. akt II GSK 496/18, uchylił zaskarżony wyrok oraz zaskarżoną decyzję wskazując, że "(...) W rozpoznawanej sprawie ustalenia poczynione w zakresie stanu faktycznego nie pozwalają jednoznacznie wypowiedzieć się co do statusu skarżącej kasacyjnie. Analiza akt sprawy prowadzi do wniosku, że zawarcie przez skarżącą kasacyjnie umowy dzierżawy powierzchni dla ustawienia automatu C. poprzedzone było wykazaniem przez M., zatem dzierżawcę, że dysponuje on wieloma dokumentami pochodzącymi od właściwych organów, że platforma C. i udostępnione w jej obrębie aplikacje, także z wizualizacją ekranową, nie podlega u.g.h. Fakt ten został potwierdzony w umowie, jednak w postępowaniu został zupełnie pominięty, gdyż do niego nie odnosi się ani organ, ani sąd pierwszej instancji. Podkreślić należy, że ta okoliczność została podniesiona już w odwołaniu, zatem powinna być przedmiotem analizy odwoławczej. W ocenie NSA ustalenie tej okoliczności ma podstawowe znaczenie dla sposobu wykładni treści art. 89 ust. 1 u.g.h., a w konsekwencji dla poprawnego zastosowania tego przepisu. Zdaniem sądu drugiej instancji brak tych ustaleń nie daje w chwili obecnej podstaw do przyjęcia, że skarżąca kasacyjnie jest urządzającym gry w rozumieniu art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. Jest tak dlatego, że takiego przymiotu nie można przypisać podmiotowi, który zawarł umowę dzierżawy kierując się treścią pism urzędowych, które wykazują, że urządzenie lub gra nie podlega ją regulacja u.g.h.