Wyrok WSA w Białymstoku z dnia 14 października 2020 r., sygn. I SA/Bk 544/20

Gry losowe

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Andrzej Melezini (spr.), Sędziowie sędzia WSA Paweł Janusz Lewkowicz, asesor sądowy WSA Justyna Siemieniako, Protokolant referent stażysta Renata Kryńska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 14 października 2020 r. sprawy ze skargi M. E. D. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w B. z dnia [...] marca 2020 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej z tytułu urządzania gier na automacie poza kasynem gry oddala skargę

Uzasadnienie

Naczelnik P. Urzędu Celno-Skarbowego w B. decyzją z [...] marca 2017 r., nr [...], wymierzył M. D. (powoływanej dalej jako: "skarżąca" bądź "strona"), prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą: "A." z siedzibą w B., karę pieniężną w kwocie 12.000 zł z tytułu urządzania gier na automacie C., poza kasynem gry. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej (dalej: "DIAS") w B. decyzją z [...] czerwca 2017 r., nr [...], utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu pierwszej instancji.

Na ww. decyzję DIAS strona złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, który wyrokiem z 14 grudnia 2017 r., sygn. I SA/Bk 802/17, oddalił skargę. Skarżąca wywiodła skargę kasacyjną na ww. rozstrzygnięcie.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 28 sierpnia 2018 r., sygn. II GSK 495/18, uchylił zaskarżony wyrok oraz zaskarżoną decyzję wskazując, że w rozpoznawanej sprawie ustalenia poczynione w zakresie stanu faktycznego nie pozwalają jednoznacznie wypowiedzieć się co do statusu skarżącej kasacyjnie. Analiza akt sprawy prowadziła do wniosku, że zawarcie przez skarżącą kasacyjnie umowy dzierżawy powierzchni dla ustawienia automatu C. poprzedzone było wykazaniem przez M., zatem dzierżawcę, że dysponuje on wieloma dokumentami pochodzącymi od właściwych organów, że platforma C. i udostępnione w jej obrębie aplikacje, także z wizualizacją ekranową, nie podlega u.g.h. Fakt ten został potwierdzony w umowie, jednak w postępowaniu został zupełnie pominięty, gdyż do niego nie odnosił się ani organ, ani sąd pierwszej instancji. NSA podkreślił, że ta okoliczność została podniesiona już w odwołaniu, zatem powinna być przedmiotem analizy odwoławczej. W ocenie NSA, ustalenie tej okoliczności ma podstawowe znaczenie dla sposobu wykładni treści art. 89 ust. 1 u.g.h., a w konsekwencji dla poprawnego zastosowania tego przepisu. Zdaniem sądu drugiej instancji brak tych ustaleń nie dał wówczas podstaw do przyjęcia, że skarżąca kasacyjnie jest urządzającym gry w rozumieniu art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. Takiego przymiotu nie można bowiem przypisać podmiotowi, który zawarł umowę dzierżawy, kierując się treścią pism urzędowych, które wykazują, że urządzenie lub gra nie podlegają regulacji u.g.h. W chwili rozstrzygnięcia przez sąd drugiej instancji ta okoliczność nie została wyjaśniona, a ponieważ może mieć wpływ na sposób stosowania art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h., to należało uznać, że uchybienie w tym zakresie mogło mieć wpływ na rozstrzygnięcie. To pozwoliło przyjąć trafność zarzutu kasacyjnego podnoszącego naruszenie przepisów procesowych w ramach podstawy art. 174 pkt 2 p.p.s.a. NSA wskazał, że w ponownym postępowaniu organ powinien ustalić i ocenić wskazany brak, przede wszystkim pod kątem, czy takie dokumenty istnieją i jaki był stan wiedzy skarżącej co do ich treści. Dopiero po dokonaniu tych ustaleń będzie możliwa ocena prawnej przesłanki z art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h.