Wyrok WSA w Warszawie z dnia 16 września 2020 r., sygn. III SA/Wa 2050/19

Interpretacje podatkowe; Podatek dochodowy od osób fizycznych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Marta Waksmundzka-Karasińska (sprawozdawca), Sędziowie sędzia del. SO Agnieszka Baran, sędzia WSA Jarosław Trelka, Protokolant sekretarz sądowy Michał Strzałkowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 września 2020 r. sprawy ze skargi J. K. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 11 lipca 2019 r. nr 0114-KDIP3-1.4011.263.2019.1.KSI w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych oddala skargę

Uzasadnienie

Skarżąca J. K. (dalej także: ’Wnioskodawczyni") zwróciła się do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej jako "Dyrektor") z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

W uzasadnieniu wskazała, że prowadzi działalność gospodarczą w formie indywidualnej działalności gospodarczej i w formie spółki cywilnej. W ramach swojej indywidualnej działalności gospodarczej Wnioskodawczym w 2013 r. dokonała zakupu budynku wraz z gruntem (w budynku była prowadzona szkoła) z zamiarem prowadzenia na nieruchomości restauracji. Do aktu notarialnego stanęła razem ze swoim mężem, z którym była i nadal pozostaje we wspólnocie majątkowej małżeńskiej tj. z prawnego punktu widzenia była i jest ona współwłaścicielką nieruchomości. Ze względu na fakt, iż nieruchomość została zakupiona przez Skarżącą w ramach prowadzonej przez nią indywidulanej działalności gospodarczej, od czynnego zarejestrowanego podatnika VAT, od faktury dokumentującej zakup nieruchomości został odliczony podatek naliczony VAT. Budynek i grunt stanowiły odrębne środki trwałe w ramach prowadzonej przez Wnioskodawczynię indywidualnej działalności gospodarczej. Ze względu na stan budynku w momencie zakupu w 2013 r. (budynek był de facto ruiną i nie nadawał się do używania) od budynku nie były dokonywane żadne odpisy amortyzacyjne. Budynek ten nie spełniał bowiem, kryteriów do dokonywania odpisów amortyzacyjnych ze względu na jego stan. Budynek wymagał sporych nakładów w celu doprowadzenia go do stanu, który umożliwiałby osiągnięcie celu dla którego został zakupiony tj. prowadzenia w nim restauracji. W budynku do 1991 r. prowadzona była szkoła. W momencie zakupu był zrujnowany, nie posiadał żadnych instalacji (w tym kanalizacji, nie były doprowadzone do budynku media). Ze starego budynku pozostały tylko mury i dach. Wszelkie pozwolenia na rozpoczęcie w budynku działalności w formie restauracji (m.in. przez sanepid, straż pożarną) wydane zostały tuż przed otwarciem restauracji.