Wyrok WSA w Warszawie z dnia 10 września 2020 r., sygn. VI SA/Wa 2746/19

Administracyjne postępowanie; Transport

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Danuta Szydłowska Sędziowie Sędzia WSA Aneta Lemiesz Sędzia WSA Tomasz Sałek (spr.) Protokolant ref. Anna Arendt po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 września 2020 r. sprawy ze skargi S. K. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia "(...)"października 2019 r. nr "(...)" w przedmiocie kary pieniężnej oddala skargę

Uzasadnienie

S. K. (dalej też jako "skarżący") wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego (dalej też jako "organ odwoławczy", "organ drugiej instancji" lub "GITD") z dnia [...] października 2019 r. nr [...].

Zaskarżoną decyzją organ odwoławczy utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego (dalej też jako "WITD" lub "organ pierwszej instancji") z dnia [...] lipca 2019 r. nr [...], nakładającą na skarżącego karę pieniężną w wysokości dwunastu tysięcy złotych za wykonywanie transportu drogowego bez wymaganego zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub bez wymaganej licencji oraz wykonywanie przewozu okazjonalnego samochodem niespełniającym kryterium konstrukcyjnego.

Podstawę prawną zaskarżonej decyzji stanowił art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. z 2018 r. poz. 2096, dalej także jako "k.p.a."), art. 4 pkt 11 i 22, art. 5 ust. 1, art. 5b ust. 1, art. 18 ust. 4a i 4b, art. 87 ust. 1, art. 92a ust. 1, 3 i 7 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jednolity Dz. U. z 2019 r. poz. 58 ze zm., dalej także jako "u.t.d.") oraz lp. 1.1 i lp. 2.11 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym.

Do wydania niniejszej decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym:

W dniu [...] kwietnia 2019 r. w [...], przy ul. [...], około godziny [...], funkcjonariusze Policji poddali kontroli drogowej prowadzony przez skarżącego pojazd marki [...] o numerze rejestracyjnym [...]. W toku kontroli ustalono, iż kierujący przewoził dwóch pasażerów z ul. [...] w [...] na ul. [...] w [...]. Pasażer został przesłuchany w charakterze świadka. Usługę przewozu na ww. trasie pasażer zamówił przy pomocy aplikacji [...] i po wykonaniu przewozu z karty płatniczej podpiętej do aplikacji została pobrana opłata. Pasażer wskazał, że nie zawierał umowy na przejazd w formie pisemnej i nie otrzymał paragonu. Kierujący wykonywał przewóz osób pojazdem przeznaczonym do przewozu 5 osób łącznie z kierowcą we własnym imieniu. Skarżący zeznał, że w dniu kontroli jak i wielokrotnie wcześniej wykonywał pojazdem przeznaczonym do przewozu 5 osób łącznie z kierowcą zarobkowy przewóz osób przy pomocy aplikacji [...]. Wskazał, że wynagrodzenie wypłaca mu firma E. a kontakt z pasażerem nawiązuje za pomocą aplikacji [...], przez którą otrzymuje zlecenia na przewóz. Skarżący wyjaśnił, że nie posiada orzeczenia lekarskiego i psychologicznego. Podczas czynności kontrolnych wykonano dokumentację fotograficzną pojazdu i okazanych dokumentów. Do kontroli skarżący okazał prawo jazdy, dowód osobisty, umowę zlecenie, umowę najmu pojazdu, kserokopię wypisu z licencji nr [...] na wykonywanie krajowego transportu drogowego w zakresie przewozu osób samochodem osobowym udzieloną [...] Sp. z o. o. Sp. k.