Wyrok WSA w Warszawie z dnia 16 września 2020 r., sygn. III SA/Wa 2782/19

Podatek dochodowy od osób fizycznych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Marta Waksmundzka-Karasińska, Sędziowie sędzia del. SO Agnieszka Baran, sędzia WSA Jarosław Trelka (sprawozdawca), Protokolant sekretarz sądowy Michał Strzałkowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 września 2020 r. sprawy ze skargi M. M. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia [...] października 2019 r. nr [...] w przedmiocie określenia przybliżonej kwoty zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2015 r. oraz zabezpieczenia jej na majątku podatnika 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. z dnia [...] grudnia 2018 r. nr [...]; 2) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. na rzecz M. M. kwotę 997 zł (słownie: dziewięćset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Naczelnik Urzędu Skarbowego w P. ("Naczelnik US", "Naczelnik" lub "Organ I instancji"), decyzją z dnia [...] grudnia 2018 r., określił M. M. ("Strona", "Podatnik" lub "Skarżący") przybliżoną kwotę zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2015 r. w wysokości 518 006 zł wraz z przybliżoną kwotą odsetek za zwłokę, należnych od tego zobowiązania, naliczonych na dzień wydania decyzji o zabezpieczeniu, w łącznej wysokości 109 221 zł. Naczelnik orzekł także o zabezpieczeniu powyższych kwot na majątku Strony. Organ I instancji ustalił, że Skarżący w 2015 r. prowadził działalność gospodarczą - indywidualnie, pod nazwą M., oraz w formie spółki - pod nazwą M. Sp. j. Przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej była sprzedaż i serwis kas fiskalnych. Z przedstawionych przez Stronę dokumentów oraz dowodów uzyskanych w trakcie kontroli związanej z uzyskaniem przychodu przez M. w 2015 r. wynikało, że Skarżący nie okazał do kontroli raportów okresowych z kas fiskalnych, zainstalowanych w samochodach, którymi świadczone były usługi transportu (poza nielicznymi), jak również nie okazał książek serwisowych tych kas. Sam Skarżący nie potrafił wskazać, ile samochodów użytkowanych było do świadczenia usług przewozów taksówkarskich. Do protokołu z dnia 7 lipca 2018 r. zeznał, że było to w granicach 20 samochodów, natomiast do protokołu z dnia 12 września 2018 r. zeznał, że było ich około 30. Skarżący przedstawił umowy najmu i leasingu 16 samochodów. Zeznał, że część z nich była własnością kierowców, część umów zawarł z osobami fizycznymi. Z kolei z ustaleń Naczelnika US wynikało, że w CEIDG dokonano wpisu licencji udzielonych przez Urząd [...] W.: 3 sztuk w 2011 r., 29 sztuk w 2012 r., 3 sztuk w 2013 r., 28 sztuk w 2014 r., oraz licencji udzielonych przez Urząd [...] L.: 4 sztuk w 2014 r. i 6 sztuk w 2015 r. Natomiast 5 sztuk licencji umieszczonych w CEIDG przedstawionych zostało do kontroli przez Stronę. Łącznie dokonano wpisu 68 licencji obowiązujących w 2015 r. Z wydruku Centralnej Ewidencji Kas Rejestrujących wynikało, że w okresie od 2011 r. do 2014 r. Skarżący zgłosił użytkowanie 71 kas fiskalnych w tym 43 kas przenośnych. Z kolei weryfikacja transakcji z G. wykazała, że Skarżący poniósł w 2015 r. koszty związane z współpracą z ww. firmą. Były to koszty z tytułu opłat za transakcje dokonywane za pomocą kart płatniczych i pośrednictwa w obsłudze tych płatności, na podstawie wydruku "Zestawienie Faktur Pośrednictwo w Obsłudze Płatności G. dla M. 2015" (koszty ogółem w 2015 r. wyniosły 23 608, 44 zł), koszty zapłaconych w 2015 r. składek ZUS (składki wyniosły 12 029,67 zł), opłaty leasingowe (59 363, 43 zł), koszty najmu samochodów w firmie P. Sp. z o.o. (20 039, 28 zł). Naczelnik zauważył, że Skarżący nie okazał dowodów związanych z wykonaniem postanowień tych umów, tj. faktur, dowodów zapłaty zobowiązań z nich wynikających. Nie wykazał żadnych dowodów wskazujących na to, że umowy te obowiązywały podczas trwania kontroli w 2015 r.