Wyrok WSA w Lublinie z dnia 26 sierpnia 2020 r., sygn. I SA/Lu 313/20

Podatek dochodowy od osób fizycznych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wiesława Achrymowicz Sędziowie NSA Danuta Małysz (sprawozdawca) WSA Andrzej Niezgoda Protokolant starszy asystent sędziego Tomasz Woźny po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 sierpnia 2020 r. sprawy ze skargi K. W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2010 r. - oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z [...]. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Trzeciego Urzędu Skarbowego w [...] z [...] października 2019 r. w przedmiocie zobowiązania podatkowego K. W. w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu działalności gospodarczej za 2010 r.

Z uzasadnienia powyższej decyzji wynika, że decyzją z [...] października 2019 r. Naczelnik Trzeciego Urzędu Skarbowego w [...] określił wysokość zobowiązania podatkowego K. W., określanego w tej części uzasadnienia także jako "podatnik", w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej za 2010 r. w kwocie [...], bowiem w toku przeprowadzonego postępowania organ ustalił, że podatnik w rozliczeniu podatkowym uwzględnił wystawione przez "A" spółkę z o.o. faktury, które nie potwierdzały wykonania faktycznych operacji gospodarczych, a także że podatnik uprawniony był zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwoty VAT wykazane na fakturach wystawionych przez "B" J. P. oraz P..U..H.. A.-M. Z. Z., gdyż wymienione osoby fizyczne nie były podatnikami zarejestrowanymi dla potrzeb podatku od towarów i usług.

We wniesionym odwołaniu podatnik wyraził pogląd, że zakwestionowanie transakcji ze spółką "A" nie znajduje podstaw faktycznych ani prawnych, gdyż rzeczywiste wykonanie usług tego kontrahenta potwierdzają faktury, zaś gotówkową zapłatę - pokwitowania, a wykonanie tych usług potwierdza także materiał dowodowy, w tym zeznania świadków. Według podatnika, dokonując ustaleń w sprawie, organ I instancji naruszył przepisy postępowania - art. 121 § 1, art. 122, art. 180 § 1, art 187 § 1 oraz art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 ze zm.), w brzmieniu mającym zastosowanie zwanej dalej "o.p.", dowody ocenił dowolnie, odstąpił od wzywania świadka, którego adres został wskazany, pominął fakt skonstruowania oraz posiadania przez spółkę "A" specjalistycznego urządzenia do wykonania zakwestionowanych usług, które pozwalało na ich techniczne wykonanie, a ponadto nie wyjaśnił, jaki podmiot w rzeczywistości wykonał zakwestionowane usługi. Podatnik stwierdził także, że okoliczności związane z funkcjonowaniem spółki "A" nie są istotne, a wydanie wobec tej spółki decyzji w trybie art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (w brzmieniu obowiązującym w 2010 r. - Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej "ustawą o VAT", oznacza jedynie określenie VAT do zapłaty i spółka nie musiała być zainteresowana kwestionowaniem tej decyzji. Podatnik podniósł również, że skoro wydatki na nabycie usług remontowo-budowlanych zostały dokonane na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, z której uzyskał przychód, i wydatki te nie są wymienione w art. 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.; od 31.03.2010 r. - Dz. U. Z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2010 r. zwanej dalej "u.p.d.o.f.", to powinny one stanowić koszty uzyskania przychodu. Zdaniem podatnika organy podatkowe nie mogą wymagać od podatnika sprawdzania kontrahenta i jego możliwości realizacji transakcji, zaś w przypadku stwierdzenia, że zafakturowana transakcja nie została faktycznie przeprowadzona, konieczne jest wykazanie, że odbiorca o tym wiedział lub powinien wiedzieć o przestępstwie w tym zakresie.