Wyrok WSA w Lublinie z dnia 28 sierpnia 2020 r., sygn. I SA/Lu 77/20

Podatek od towarów i usług

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grzegorz Wałejko Sędziowie WSA Wiesława Achrymowicz NSA Danuta Małysz (sprawozdawca) Protokolant specjalista Julita Kula po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 sierpnia 2020 r. sprawy ze skargi G. G. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za lipiec 2013 r. - uchyla zaskarżoną decyzję.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z [...]. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w [...] z [...] określającą w podatku od towarów i usług za lipiec 2013 r. nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do zwrotu na rachunek bankowy w kwocie [...]zł.

Z uzasadnienia powyższej decyzji wynika, że została ona wydana w następującym stanie sprawy:

Decyzją z [...]. Naczelnik Urzędu Skarbowego w [...] określił podatnikowi nazywającemu się obecnie G. G., a wówczas G. , wcześnie zaś, w tym w lipcu 2013 r. - H. T., w podatku od towarów i usług za lipiec 2013 r. nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do zwrotu na rachunek bankowy w kwocie [...]zł, bowiem stwierdził, że w złożonej deklaracji [...] za ten miesiąc podatnik uwzględnił kwoty podatku naliczonego wykazane w fakturach wystawionych przez G. , Al. [...], [...], które - według ustaleń organu I instancji - stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane.

We wniesionym odwołaniu podatnik nie zgodził się z ustaleniami organu I instancji i ich oceną prawną. Według podatnika oczywiste jest, że dokonywał zakupu i sprzedaży towaru, co potwierdzają faktury otrzymane od dostawcy towaru. Ponadto, odwołując się do art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 lit. a oraz art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a i lit. b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zmo.), w brzmieniu mającym w sprawie zastosowanie zwanej dalej "ustawą o VAT", podatnik przyznał, że samo dysponowanie fakturą nie daje możliwości skorzystania z prawa do odliczenia podatku, oraz że prawo do odliczenia wiąże się z wykonaniem rzeczywistej czynności z udziałem podmiotów wskazanych na fakturze, jednocześnie jednak podniósł, że tylko jednoznaczne udowodnienie, że transakcja nie miała miejsca pomiędzy podmiotami wskazanymi na fakturze, wskazuje na świadomość nabywcy dotyczącą naruszenia zasad odliczenia podatku naliczonego, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca. W tym względzie podatnik wskazał na liczne orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE). Podatnik wyraził pogląd, że nie jest wystarczające powołanie się przez organ podatkowy na okoliczność, że kontrahent podatnika nie był faktycznym dostawcą towaru związanego z przestępstwem w zakresie VAT w sytuacji, gdy dowody świadczą o tym, że dostawy udokumentowane zakwestionowanymi fakturami VAT zostały dokonane. W ocenie podatnika w stanie sprawy rzeczywisty charakter dostaw potwierdza zgromadzony materiał dowodowy - wszystkie towary zakupione w G. M. K. były dostarczone przez firmę kurierską U. , wszystkie należności z faktur były opłacone przelewem. Podatnik podkreślił, że nie miał pojęcia o istnieniu działalności gospodarczej, której celem miałoby być wyłudzenie VAT, sprawdził G. M. K. w Centralnej Ewidencji Informacji o Działalności Gospodarczej, firma G. według danych z C. była wiarygodna - w porównywarce widniały podstawowe dane firmy, było bardzo dużo pozytywnych opinii, firma posiadała własną witrynę internetową. Zdaniem podatnika fakt nierozliczenia podatku przez podmiot na poprzednim etapie obrotu nie może w sposób automatyczny przesądzać, że podatnik brał aktywny i świadomy udział w wyłudzeniu podatku. Podatnik powołał się też na zasadę rozstrzygania wątpliwości na korzyść podatnika.