Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 31 lipca 2020 r., sygn. I SA/Wr 1037/19

Podatek dochodowy od osób prawnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Radom (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Daria Gawlak-Nowakowska, Sędzia WSA Piotr Kieres, , Protokolant specjalista Anna Terlecka, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 22 lipca 2020 r. sprawy ze skargi: A. Sp. z o.o. z/s w S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we W. z dnia [...]października 2019 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2013 r.: I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Naczelnika D. Urzędu Skarbowego z [...] lipca 2019 r. nr [...]; II. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we W. na rzecz A. Sp. z o.o. z/s w S. kwotę 6.917 zł (sześć tysięcy dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Administracji Skarbowej we W. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika D. Urzędu Skarbowego we W. z [...] lipca 2019 r., sprostowaną postanowieniem z 25 lipca 2019 r., określającą skarżącej A sp. z o.o. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za 2013 r.

Jak wynikało z akt sprawy w wyniku przeprowadzonego wobec skarżącej postępowania podatkowego za badany okres rozliczeniowy ujawniono nieprawidłowości polegające na: zaniżeniu przychodów tytułu nadwyżek inwentaryzacyjnych (20.886,58 zł); zawyżeniu kosztów ich uzyskania z tytułu niedoborów inwentaryzacyjnych (41.744,88 zł) oraz zaniżeniu dochodów (295 897,50 zł) z tytułu transakcji z podmiotem powiązanym B GmbH, Niemcy (dalej: spółka niemiecka).

Ustalenia te znalazły wyraz w powołanej na wstępie decyzji określającej stronie wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ podatkowy wskazał, że skarżąca dokonała kompensaty niedoborów z nadwyżkami, a finalny wynik inwentaryzacji zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów. Z wyjaśnień strony wynikało, że nabywane do dalszej dystrybucji towary są magazynowane, nie są im przypisywane ściśle określone cechy, co oznacza, że dany produkt, np. uszczelka może mieć kilka rożnych numerów artykułów w zależności od rocznika maszyny, do której jest przypisywany. Pomimo procedur funkcjonujących w spółce towary wykazują tak istotne podobieństwo, że jedynie szczegółowy opis pozwala je wyróżnić. Z uwagi na te okoliczności oraz liczbę asortymentu występują różnice inwentaryzacyjne (niedobory nadwyżki), które są niezawinione przez skarżącą, co uprawnia do ich kompensowania. Powołując się na art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. z 2011 r. Nr 74 poz. 397 ze zm., dalej u.p.d.o.p.) oraz art. 27 ust. 1 i ust. 2 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 330 ze zm., dalej ustawa o rachunkowości) organ podatkowy stwierdził, że wobec nabywania przez skarżącą określonych towarów (służących naprawie maszyn) o ściśle określonych, specyficznych kodach i nazwach nie można przyjąć, że są to zamienniki, tj. część służąca do naprawy określonej maszyny (model, typ, rocznik.) może być użyta bez żadnych konsekwencji do naprawy innej maszyny. W efekcie ujawnione niedobory i nadwyżki poszczególnych kodów spółka winna ewidencjonować odrębnie w odniesieniu do poszczególnych kodów (towarów), co uchyla poprawność kompensowania wartości nadwyżek i niedoborów różnych kodów (towarów). Popełnione w tym zakresie przez skarżącą błędy nie są niezawinione i możliwe do wyeliminowania poprzez racjonalne działanie podmiotu. Zatem ujawnione nadwyżki towarów będą stanowiły dla strony przychód na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 i ust. 5 u.p.d.o.p.