Wyrok WSA w Lublinie z dnia 6 maja 2020 r., sygn. II SA/Lu 199/20

Pomoc społeczna

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jacek Czaja Sędziowie Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski (sprawozdawca) Asesor sądowy Jerzy Parchomiuk po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 6 maja 2020 r. sprawy ze skargi W. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] stycznia 2020 r., Nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Prezydenta Miasta Z. z dnia [...] r., Nr [...]; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz W. W. kwotę 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Sygn. akt II SA/Lu [...]

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...]. Prezydent Miasta Z. odmówił przyznania W. W. świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu sprawowania opieki nad matką A. W.. W uzasadnieniu organ I instancji wskazał, że w sprawie nie został spełniony warunek o jakim mowa art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych, zgodnie z którym świadczenie pielęgnacyjne przysługuje, jeżeli niepełnosprawność osoby wymagającej opieki powstała nie później, niż do ukończenia 18 roku życia lub w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej, jednakże nie później niż do ukończenia 25 roku życia. Tymczasem z orzeczenia wydanego przez Komisję Lekarską do Spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia w Z. z dnia 25 września 1986r. wynika, że A. W. została zaliczona do I grupy inwalidów, a niepełnosprawność istnieje od czerwca 1986r. Wynika z tego, że w chwili uzyskania orzeczenia miała ukończone 54 lat. Zdaniem organu w sprawie nie miał zastosowania wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 21 października 2014r. ( K 38/13 ), według którego wspomniany przepis w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną po ukończeniu przez nią wieku określonego w tym przepisie, ze względu na moment powstania niepełnosprawności, jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji. Organ powołał się jego uzasadnienie, gdzie stwierdzono, że skutkiem jego wejście w życie nie jest uchylenie art. 17 ust.1 b ustawy, ani uchylenie decyzji przyznających świadczenie, ani wykreowania prawa do żądania świadczenia dla opiekunów dorosłych osób niepełnosprawnych, jeżeli niepełnosprawność podopiecznych nie powstała w okresie dzieciństwa. Poprawienie stanu prawnego należy wyłącznie do ustawodawcy, który powinien podjąć działania niezwłocznie. Dotychczas jednak żadnych zmian w ustawie nie wprowadzono. Zdaniem organu przyznanie żądanego świadczenia nie jest możliwe również z innego powodu. Jest to związane z przyznaniem wnioskodawcy decyzją z dnia [...]. specjalnego zasiłku opiekuńczego na okres od 1 listopada 2019r. do dnia 31 października 2020r. Według art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. b) ustawy o świadczeniach rodzinnych świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje, jeżeli osoba sprawująca opiekę ma ustalone prawo do specjalnego zasiłku opiekuńczego. Powyższy przepis wyklucza możliwość pobierania dwóch świadczeń jednocześnie.