Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 23 kwietnia 2020 r., sygn. II SA/Sz 197/20

Gospodarka mieniem

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Patrycja Joanna Suwaj (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Renata Bukowiecka-Kleczaj, Sędzia WSA Arkadiusz Windak po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 23 kwietnia 2020 r. sprawy ze skargi M. P. i M. P. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o żądanej treści I. uchyla zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie Prezydenta Miasta K. z dnia [...] r., znak [...], II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżących M. P. i M. P. solidarnie kwotę [...]([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

1. Wnioskiem z dnia [...] marca 2019 r. (data wpływu do urzędu [...] marca 2019 r.) skierowanym do Prezydenta Miasta K. Pani M. P. oraz M. P. (dalej przywoływane jako: "Skarżące"), powołując się na przepisy ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. o przekształcaniu prawa użytkowania wieczystego gruntów zabudowanych na cele mieszkaniowe w prawo własności tych gruntów (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1716), wystąpiły o wydanie zaświadczenia dla nieruchomości gruntowej dz. [...], obr. [...] przy al. [...] w K., o pow. [...] ha, będącej w użytkowaniu wieczystym, dla której Sąd Rejonowy w K. prowadzi księgę wieczystą [...].

2. Organ I instancji postanowieniem z dnia [...] r., znak [...] [...] ([...]) odmówił wydania zaświadczenia o żądanej treści z uwagi na to, iż przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości dotyczy na podstawie art. 1 ust 2 cytowanej powyżej ustawy wyłącznie nieruchomości zabudowanych budynkami jednorodzinnymi lub mieszkaniami wielorodzinnymi, w których co najmniej połowę liczby lokali stanowią lokale mieszkalne wraz z budynkami gospodarczymi, garażami, innymi obiektami budowlanymi lub urządzeniami budowlanymi, umożliwiającymi prawidłowe i racjonalne korzystanie z budynków mieszkalnych. Ponadto Organ I instancji przywołał w rozstrzygnięciu definicję budynku mieszkalnego jednorodzinnego zawartą w art. 3 pkt 2a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1186) oraz kwestie kwalifikacji budynku jako mieszkalny zawartą w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. (Dz.U. Nr 112, poz. 1302), zgodnie z którą, w budynku mieszkalnym co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne. Organ wskazał, iż w przedmiotowym budynku nie wyodrębniono żadnego lokalu mieszkalnego, a powierzchnia użytkowa wykorzystana jest na cele niemieszkalne