Wyrok WSA w Lublinie z dnia 25 marca 2020 r., sygn. II SA/Lu 73/20

Pomoc społeczna

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski (sprawozdawca) po rozpoznaniu w Wydziale II w dniu 25 marca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze sprzeciwu K. K. od decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] grudnia 2019 r. nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego uchyla zaskarżoną decyzję.

Uzasadnienie

Sygn. akt II SA/Lu [...]

U Z A S A D N I E N I E

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...] r. nr [...], po rozpatrzeniu odwołania K. K. od decyzji Burmistrza [...] z dnia [...] r.

nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego - na podstawie art. 138 § 2 i § 2a ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 ze zm., obecnie: t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 256 - dalej jako "k.p.a."), uchyliło zaskarżoną decyzję organu pierwszej instancji i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia przez ten organ. W uzasadnieniu powołanej decyzji kasacyjnej organ odwoławczy wskazał, że K. K. w dniu [...] r. złożyła wniosek o ustalenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji

z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku ze sprawowaniem opieki nad matką G. K., legitymującą się orzeczeniem nr [...] o znacznym stopniu niepełnosprawności, wydanym przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności

w P. w dniu [...] r. Decyzją z dnia [...] r. Kierownik Ośrodka Pomocy Społecznej w R., działając z upoważnienia Burmistrza [...], odmówił przyznania stronie wnioskowanego świadczenia pielęgnacyjnego. Od decyzji tej K. K. wniosła odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego, które decyzją z dnia [...] r. nr [...] uchyliło decyzję organu pierwszej instancji i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia przez ten organ. Decyzją z dnia [...] r. Kierownik Ośrodka Pomocy Społecznej w R. ponownie odmówił przyznania K. K. świadczenia pielęgnacyjnego w związku ze sprawowaniem opieki nad matką G. K.. W uzasadnieniu organ pierwszej instancji wyraził stanowisko, że jako organ administracji nie jest uprawniony do dowolnej interpretacji przepisów ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 2220 ze zm.; obecnie: t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 111 - dalej jako "u.ś.r."), w tym art. 17 ust. 1b tej ustawy, który stanowi, że świadczenie pielęgnacyjne przysługuje, jeżeli niepełnosprawność osoby wymagającej opieki powstała nie później niż do ukończenia 18. roku życia lub w trakcie nauki w szkole łub szkole wyższej, jednak nie później niż do ukończenia 25. roku życia. Organ wskazał, że w toku postępowania administracyjnego ustalono, iż G. K. została zaliczona do osób o znacznym stopniu niepełnosprawna od dnia [...] r. (pkt V ww. orzeczenia Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w P. z dnia [...] r.), a zatem w chwili powstania ustalonego stopnia niepełnosprawności miała [...] lata. Organ pierwszej instancji podkreślił, że znany jest mu wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r. sygn. akt K 38/13, uznający art. 17 ust. 1b u.ś.r. za niezgodny z Konstytucją, a także odwołujące się do tego wyroku stanowisko judykatury, w świetle którego dla uzyskania świadczenia pielęgnacyjnego nie ma znaczenia wiek postania niepełnosprawności osoby, nad którą sprawowana jest opieka. Organ pierwszej instancji uznał jednak, że nie może kierować się tą wykładnią, albowiem jest związany przede wszystkim ustawą, a nie wyrokami wydawanymi w indywidualnych sprawach. Podkreślił, że od dnia ogłoszenia ww. wyroku Trybunału Konstytucyjnego ustawodawca nie dokonał zmian w u.ś.r. pozwalających na przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego bez względu na to, kiedy powstała niepełnosprawność osoby, nad którą sprawowana jest opieka. W odwołaniu od powyższej decyzji K. K. wniosła o jej uchylenie oraz przyznanie nie zgodziła się ze stanowiskiem organu pierwszej instancji, powołując się na niekonstytucyjność zastosowanego przez ten organ art. 17 ust. 1b u.ś.r. Rozpatrując odwołanie Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło, że zaskarżona decyzja nie spełnia wymogów określonych w art. 107 § 1 k.p.a. i w związku z tym podlega uchyleniu w całości.