Wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 lutego 2020 r., sygn. III SA/Wa 1437/19

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Maciej Kurasz, Sędziowie sędzia WSA Beata Sobocha, sędzia WSA Waldemar Śledzik (sprawozdawca), Protokolant sekretarz sądowy Paweł Smulski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 lutego 2020 r. sprawy ze skargi M. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] marca 2019 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wysokości łącznego zobowiązania pieniężnego na 2016 r. oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z [...] marca 2019 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. - po rozpatrzeniu odwołania M. G. ("Skarżący") od decyzji Prezydenta [...] W. z [...] listopada 2018 r. ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego z tytułu łącznego zobowiązania pieniężnego na rok 2016 w kwocie 17.914,00 zł - utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że decyzją z [...] listopada 2018 r. Prezydent [...] W. ustalił wysokość zobowiązania podatkowego z tytułu łącznego zobowiązania pieniężnego na rok 2016 w kwocie 17 914, 00 zł.

W odwołaniu, od powyższej decyzji, Skarżący zaskarżył ją w części, w jakiej organ I instancji ustalił wysokość zobowiązania podatkowego z tytułu podatku od nieruchomości od budynku niemieszkalnego położonego w W. przy ul. [...] na działce [...] z obrębu [...], zakwalifikowanego w ewidencji gruntów i budynków jako "inne budynki niemieszkalne", gruntu związanego funkcjonalnie z budynkiem o pow. 2000 m2 oraz budowli znajdujących się na nieruchomości według stawek dla budowli, gruntów i budynków związanych z działalnością gospodarczą. W tym zakresie, odwołujący podniósł zarzut naruszenia: 1) art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne w zw. z § 31 pkt 2 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa w sprawie ewidencji gruntów i budynków z dnia 29 marca 2001 r. w zw. z grupą 1 rodzaj 109 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie klasyfikacji środków trwałych z dnia 3 października 2016 r. w zw. z pkt. IV Sekcją 1 dział 4 grupa 127 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych z dnia 30 grudnia 1999 r. w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 2) lit. e) ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, polegające na ich niezastosowaniu i w konsekwencji błędne uznanie przez organ, że w stosunku do budynku należy zastosować stawki podatku od nieruchomości dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, podczas gdy z ewidencji gruntów i budynków wynika, iż budynek został zakwalifikowany jako "inne budynki niemieszkalne", a zatem organ winien był zastosować dla budynku stawkę podatku od nieruchomości określoną w art. 5 ust. 1 pkt 2) lit. e) ustawy, 2) art. 1, art. 1a ust. 2 pkt 1 ustawy w zw. z art. la ust. i pkt 6 ustawy w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 lit.c) ustawy poprzez ich niezastosowanie i w konsekwencji błędne uznanie, że nieruchomość i budynek powinny być opodatkowane podatkiem od nieruchomości według stawki dla gruntów i budynków związanych z działalnością gospodarczą oraz, że budowle również podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, podczas gdy zgodnie z w/w przepisami nieruchomość i budynek powinny zostać opodatkowane stawką dla pozostałych gruntów i budynków (czyli zgodnie ze stawkami określonymi w art. 5 ust. 1 pkt I lit. c) oraz art. 5 ust. 1 pkt 2 lit.e) ustawy, a budowle nie powinny być w ogóle opodatkowane podatkiem od nieruchomości, 3) art. 121 w zw. z art. 122 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, d) czy odwołujący ubezpieczył budynek, a jeśli tak, to jak budynek został zakwalifikowany, co miało wpływ na treść decyzji poprzez niewłaściwe zakwalifikowanie budynku, nieruchomości i budowli należących do odwołującego jako budynku, nieruchomości i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, a także spowodowało utratę zaufania odwołującego wobec działania organu, 4) art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej, polegające na rozpatrzeniu materiału dowodowego zebranego w sprawie, z pomięciem wyjaśnień składanych przez odwołującego w zakresie prowadzenia przez niego działalności rolniczej w budynku, braku amortyzacji budynku i budowli oraz braku zaliczania kosztów związanych z utrzymaniem budynku i budowli w koszty prowadzenia działalności gospodarczej, a w konsekwencji zastosowanie przez organ niewłaściwej stawki podatku od nieruchomości odnośnie budynku i nieruchomości oraz niezasadne objęcie podatkiem od nieruchomości budowli, 5) art. 191 Ordynacji podatkowej polegające na błędnym ustaleniu, że z zebranego w sprawie materiału wynika jakoby działalność odwołującego była działalnością gospodarczą, a zatem nieruchomość, budynek i budowle winny zostać opodatkowane podatkiem od nieruchomości w stawce dla gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, w sytuacji, gdy zebrany materiał w sprawie wykazuje prowadzenie przez odwołującego działalności rolniczej w budynku i na nieruchomości, 6) art. 198 § 1 Ordynacji podatkowej polegający na braku przeprowadzenia przez organ oględzin budynku w części, w jakiej nie przeprowadzono oględzin w dniu 18 kwietnia 2018 r., a w konsekwencji błędne ustalenie, że budynek jest związany z prowadzeniem działalności gospodarczej Skarżącego, 7) art. 199 Ordynacji podatkowej polegający na braku przeprowadzenia dowodu z wyjaśnień odwołującego celem ustalenia przeznaczenia nieruchomości, budynku i budowli oraz działalności rolniczej odwołującego, które to okoliczności były istotne dla ustalenia wysokości stawki podatku od nieruchomości dla w/w przedmiotów opodatkowania.