Wyrok WSA w Łodzi z dnia 4 lutego 2020 r., sygn. I SA/Łd 774/19

Podatek od nieruchomości

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział I w składzie następującym: Przewodnicząca: Sędzia WSA Joanna Tarno Sędziowie: Sędzia NSA Wiktor Jarzębowski Sędzia WSA Bożena Kasprzak (spr.) Protokolant: Specjalista Alina Kaczmarek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 04 lutego 2020 r. sprawy ze skargi A Spółka z o.o. z/s w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2015 rok oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] sierpnia 2019 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S., po rozpatrzeniu odwołania A. Spółki z o.o. z siedzibą w W., utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta S. z dnia [...] kwietnia 2019 r. określającą wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2015 rok w kwocie 52.044,00 zł i odmawiającą stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za rok 2015 w kwocie 29.226,00 zł.

W uzasadnieniu organ wskazał, że w dniu 29 grudnia 2016 r. Spółka A. wniosła o stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości za lata 2011-2016 w łącznej kwocie 175.451,00 zł, w tym za rok 2015 w kwocie 29.226,00 zł. We wniosku załączonym do korekty deklaracji, Spółka wyjaśniła, że w wyniku inwentaryzacji obiektów podlegających opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości stwierdzono różnice pomiędzy stanem faktycznym, a deklarowanym w podstawie opodatkowania podatkiem od nieruchomości, w tym: deklarowanie do opodatkowania nieprawidłowej powierzchni użytkowej budynków, niewykazanie do opodatkowania obiektów stanowiących budowle, nieprawidłowej kwalifikacji obiektów budowlanych na potrzeby opodatkowania podatkiem od nieruchomości, deklarowaniu do opodatkowania nieprawidłowych wartości budowli.

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2017 r. Prezydent Miasta S. określił Spółce wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2015 r. i odmówił Spółce stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2015 rok. Organ podatkowy I instancji nie uznał danych zawartych w skorygowanej deklaracji w części odnoszącej się do węzła betoniarskiego, obiektów kontenerowych i zasieków na kruszywa.