Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 9 stycznia 2020 r., sygn. I SA/Po 602/19

Podatek od towarów i usług; Podatkowe postępowanie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Włodzimierz Zygmont Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Nikodem Sędzia WSA Waldemar Inerowicz (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Marta Ziewińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 grudnia 2019 r. sprawy ze skargi [...] na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za I, II, III, i IV kwartał 2014 roku I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej [...] na rzecz skarżącej kwotę 7.417,- zł (siedem tysięcy czterysta siedemnaście złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Naczelnik Urzędu Skarbowego w [...] decyzją z dnia [...] października 2017 r., nr [...], określił K. D. (dalej jako: "podatniczka" lub "skarżąca") wysokość nadwyżki podatku naliczonego nad należnym za I, II, III i IV kwartał 2014 r. oraz podatek do zapłaty, o którym mowa w art. 108 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm. - w skrócie: "ustawa o PTU") za luty 2014 r. oraz za poszczególne miesiące od kwietnia do grudnia 2014 r.

W motywach rozstrzygnięcia organ I instancji wskazał, że podatniczka w 2014 r. prowadziła działalność gospodarczą pod firmą [...], przedmiotem której była działalność usługowo-marketingowa. Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego ustalono, że podatniczka w rejestrach sprzedaży i zakupu VAT za 2014 r. zaewidencjonowała faktury sprzedaży i zakupu usług marketingowych, które nie potwierdzały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Stwierdzono, że podatniczka poza fakturami VAT, mającymi w jej przekonaniu dokumentować poniesione wydatki oraz uzyskane przychody, nie przedłożyła żadnych innych wiarygodnych dowodów potwierdzających fakt wykonywania usług oraz osiągania przychodów z działalności usługowo-marketingowej. Zdaniem organu I instancji, podatniczka w 2014 r. wystawiła fikcyjne faktury VAT, które dokumentowały transakcje sprzedaży usług handlowo-marketingowych dla firm: [...], [...], [...], [...], [...], [...] Sp. z o.o. i [...] Sp. z o. o. i z tego tytułu, na podstawie art. 108 ust. 1 ustawy o PTU, jest zobowiązana do zapłaty podatku w kwocie [...]zł.