Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 14 stycznia 2020 r., sygn. I SA/Gl 816/19

Podatek od nieruchomości

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożena Pindel, Asesor WSA Monika Krywow, Sędzia WSA Bożena Suleja-Klimczyk (spr.), Protokolant specjalista Katarzyna Kot, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 stycznia 2020 r. sprawy ze skargi A S.A. w L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Częstochowie z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości na 2015 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] Nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Częstochowie (dalej Kolegium lub SKO), działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 75 § 4a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm. - dalej O.p.) w związku z art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1445 ze zm. - dalej u.p.o.l.) - po rozpatrzeniu odwołania A S.A. z siedzibą w L. (dalej strona skarżąca lub Spółka) od decyzji z dnia [...] Nr [...] wydanej przez Burmistrza Miasta L. w sprawie ustalenia wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za rok 2015 w kwocie [...] zł i odmowy stwierdzenia nadpłaty w kwocie [...] zł - utrzymało decyzję organu I instancji w mocy.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji SKO wskazało, iż organ I instancji ustalił wobec Spółki wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za rok 2015 w kwocie wskazanej i odmówił stwierdzenia nadpłaty w kwocie [...] zł. Decyzja została doręczona pełnomocnikowi Spółki w dniu 14 grudnia 2018 r. w wersji elektronicznej, a 19 grudnia 2018 r. za pośrednictwem poczty. Organ I instancji za błędne uznał stanowisko Spółki odnośnie rozumienia art. 4 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. Przedstawił też wyliczenie wysokości zobowiązania podatkowego oraz stwierdził, wniosek Spółki o stwierdzenie nadpłaty jest niezasadny.

W dniu 31 grudnia 2018 r. do organu podatkowego wpłynęło odwołanie Spółki reprezentowanej przez radcę prawnego, który zaskarżył ww. decyzję w części określającej wysokość zobowiązania podatkowego oraz odmawiającej stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości w związku z ustaleniem podstawy opodatkowania budowli całkowicie zamortyzowanych i wniósł o uchylenie decyzji i stwierdzenie nadpłaty zgodnie z wnioskiem strony. Decyzji pierwszoinstancyjnej zarzucono naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 4 ust. 3 pkt 1 u.p.o.l. poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że w przypadku budowli całkowicie zamortyzowanych ich podstawa opodatkowania wynosi tyle samo co w przypadku budowli podlegających amortyzacji, podczas gdy z przepisu wprost wynika, że w przypadku budowli całkowicie zamortyzowanych podstawę opodatkowania stanowi ich wartość z dnia 1 stycznia roku, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego.