Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 17 grudnia 2019 r., sygn. II SA/Wr 725/19

Administracyjne postępowanie

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Gabriel Węgrzyn (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Władysław Kulon Asesor WSA Wojciech Śnieżyński Protokolant: sekretarz sądowy Ewa Trojan po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 17 grudnia 2019 r. sprawy ze skargi A sp. z o. o. we W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie umorzenia w całości postępowania w sprawie nakazu usunięcia odpadów oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

Decyzją z [...] (nr [...]) Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. (dalej jako "SKO"), po rozpatrzeniu odwołania A sp. z o.o. we W., utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Miasta Ż. z dnia [...] (znak [...]) umarzającą w całości postępowanie administracyjne w sprawie nakazu usunięcia odpadów z miejsca nieprzeznaczonego do ich składowania lub magazynowania.

W motywach decyzji SKO wyjaśniło, że w toku postępowania w przedmiocie nakazu usunięcia odpadów z miejsca niepoznaczonego do ich składowania lub magazynowania ustalono, że na działce [...] w Ż. składowane są przez A sp. z o.o. we W. (dalej jako "skarżąca"): destrukt asfaltowy (frezowina), gruz i odpady betonowe. Gruz oraz frezowina nie stanowią jednak odpadów. Wskazano w szczególności, że destrukt jest traktowany przez stronę jako surowiec, a co za tym idzie, posiadacz tego materiału nie może być traktowany jako posiadacz odpadu w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 14 XII 2012 r. o odpadach (Dz.U. z 2019 r., poz. 701, ze zm.) - dalej jako "ustawa". Powołano się w tym zakresie na orzecznictwo sądów administracyjnych. Tym samym wystąpiły podstawy do umorzenia postępowania administracyjnego jako bezprzedmiotowego na podstawie art. 105 § 1 kpa. Spornym w postępowaniu było natomiast umieszczenie w podstawie prawnej decyzji organu pierwszej instancji art. 10 ustawy oraz zakres sformułowanej przez organ pierwszej instancji argumentacji prawnej, w części, w jakiej uwzględnia ona art. 10 ustawy. Jednocześnie w odwołaniu zastrzeżono, że skarżąca kwestionuje decyzję pierwszoinstancyjną tylko i wyłącznie w tym zakresie, zgadzając się co do zasady z argumentacją i z samym rozstrzygnięciem. SKO podkreśliło, że uznanie albo odmowa uznania przedmiotu lub substancji za produkt uboczny następuje w drodze decyzji marszałka województwa wydawanej po zasięgnięciu opinii wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska właściwego ze względu na miejsce wytwarzania tego przedmiotu lub tej substancji. Zatem to marszałek województwa, a nie wójt burmistrz prezydent miasta jest organem właściwym go uznania przedmiotu lub substancji za produkt uboczny. Powołując zatem w podstawie prawnej decyzji organu pierwszej instancji art. 10 ustawy oraz powołanie tegoż art. 10 w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji nastąpiło z przekroczeniem upoważnienia ustawowego i narusza prawo. W tym stanie prawnym art. 10 ustawy nie ma w sprawie zastosowania i nie stanowi podstawy prawnej decyzji organu odwoławczego. Mając na uwadze powyższe uzasadnienie oraz to, że samo rozstrzygnięcie decyzji organu pierwszej instancji jest prawidłowe, należało decyzję pierwszej instancji utrzymać w mocy.