Wyrok WSA w Warszawie z dnia 12 grudnia 2019 r., sygn. I SA/Wa 1664/19

Grunty warszawskie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jolanta Dargas Sędziowie WSA Anna Falkiewicz - Kluj WSA Magdalena Durzyńska ( spr.) Protokolant referent stażysta Agnieszka Stefańska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 grudnia 2019 r. sprawy ze skargi W. C. na decyzję Ministra Inwestycji i Rozwoju z dnia [...] maja 2019 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności orzeczenia administracyjnego oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z [...] maja 2019 r. Minister Inwestycji i Rozwoju (dalej jako organ/minister) działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tj. Dz.U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm., dalej jako kpa) utrzymał w mocy decyzję Ministra Inwestycji i Rozwoju nr [...] z dnia [...].06.2018 r. stwierdzającą nieważność orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w [...] z dnia [...].02.1952 r. nr [...] odmawiającego przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości [...], położonej przy ul. [...] (obecnie [...]), ozn. nr hip. "[...] " w części dotyczącej dz. ew. nr [...] z obrębu [...].

Jak wynika z akt sprawy nieruchomość [...] położona przy ul. [...] (obecnie [...]) znajduje się w obrębie [...] i składa się m.in. z działki ewidencyjnej nr [...], oddanej w użytkowanie wieczyste. Nieruchomość ta objęta została działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz.U. Nr 50, poz. 279, dalej jako dekret).

Orzeczeniem administracyjnym z dnia [...].02.1952 r. nr [...] Prezydium Rady Narodowej w [...] odmówiło dotychczasowym właścicielom przyznania prawa własności czasowej do gruntu ww. nieruchomości [...] położonej przy ul. [...] - wskazując w uzasadnieniu, iż ww. teren przeznaczony jest zgodnie z opracowanym planem zagospodarowania przestrzennego pod budownictwo mieszkaniowe i przydzielony został wykonawcy Narodowego Planu Gospodarczego. Przywołując ww. orzeczenie oraz jego materialnoprawną podstawę, tj. art. 7 ust. 2 dekretu, zgodnie z którym gmina obowiązana była uwzględnić wniosek o przyznanie prawa własności czasowej, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela dawało się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania - organ przyjął, że w 1952 r. doszło do rażącego naruszenia prawa. Minister wyjaśnił, że odmowa przyznania byłemu właścicielowi prawa własności czasowej była dopuszczalna tylko wówczas, jeżeli przeznaczenie gruntu określone na podstawie obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego nie dało się pogodzić z korzystaniem z gruntu przez dotychczasowego właściciela - a obowiązujący w dacie ww. negatywnego orzeczenia "Ogólny plan zabudowania [...]" zatwierdzony przez Ministerstwo Robót Publicznych w dniu [...].08.1931 r. (nr [...]), wydany na podstawie art. 23-28 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 16 lutego 1928 r. o prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli (Dz.U. z 1939 r., nr 34, poz. 216) dla obszaru nieruchomości położonej przy ul. [...], przewidywał zabudowę zwartą o wysokości 4 kondygnacji i 50% powierzchni zabudowy. Zatem, jak wskazał organ, funkcja zapisana w planie zabudowania [...] dla przedmiotowej nieruchomości mogła być realizowana przez dotychczasowych właścicieli, zwłaszcza że nieruchomość ta była zabudowana budynkiem mieszkalnym - 3 kondygnacyjnym, nowym, murowanym (stropy drewniane), nieuszkodzonym oraz starym, drewnianym budynkiem 1 kondygnacyjnym przeznaczonym na składy i mieszkania (do rozbiórki) i starym, murowanym budynkiem 1 - kondygnacyjnym stanowiącym ustęp i mieszkania. Teren tej nieruchomości objęty był zaświadczeniem lokalizacyjnym nr [...] dla Przedsiębiorstwa [...] "[...] " pod nadbudowę 4 - tej kondygnacji istniejącego budynku. W konsekwencji organ przyjął, że skoro na gruncie nieruchomości [...] przy ul. [...] w dacie orzekania przez organ dekretowy istniała już zabudowa mieszkalna, której wykonania lub dostosowania do ustaleń planu nie wymagał dekret oraz wskazany plan zagospodarowania przestrzennego - to nie było podstaw do odmowy przyznania wnioskowanego prawa.