Wyszukaj po identyfikatorze keyboard_arrow_down
Wyszukiwanie po identyfikatorze Zamknij close
ZAMKNIJ close
account_circle Jesteś zalogowany jako:
ZAMKNIJ close
Powiadomienia
keyboard_arrow_up keyboard_arrow_down znajdź
removeA addA insert_drive_fileWEksportuj printDrukuj assignment add Do schowka
insert_drive_file

Orzeczenie

Wyrok WSA w Lublinie z dnia 19 grudnia 2019 r., sygn. II SA/Lu 508/19

Zagospodarowanie przestrzenne; Planowanie przestrzenne; Samorząd terytorialny

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Wieczorek-Zalewska (sprawozdawca) Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Grymuza Sędzia NSA Grażyna Pawlos-Janusz Protokolant Starszy sekretarz sądowy Agnieszka Wojtas po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 10 grudnia 2019 r. sprawy ze skargi Wojewody [...] na uchwałę Burmistrz Miasta z dnia [...] marca 2012 r. nr [...] w przedmiocie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części obejmującej § 2 ust. 1 pkt 13.

Uzasadnienie

W dniu [...] marca 2015 r. Rada Miasta [...] podjęła uchwałę nr [...] w sprawie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta [...] zespół przemysłowo-składowy. Uchwała ta została opublikowana

w Dzienniku Urzędowym Województwa [...] z dnia [...] maja 2015 r. pod poz. [...] oraz - stosownie do jej § 37 - weszła w życie po upływie 30 dni od daty jej ogłoszenia.

W dniu 30 lipca 2019 r. Wojewoda [...] (dalej także jako: "skarżący", "organ nadzoru") wniósł do Wojewódzkiego Sądy Administracyjnego w Lublinie skargę na powyższą uchwałę, domagając się stwierdzenia jej nieważności w części obejmującej § 2 ust. 1 pkt 13.

W uzasadnieniu skargi organ nadzoru - powołując się na treść art. 94 Konstytucji RP - podniósł, że brak jest upoważnienia ustawowego uprawniającego radę gminy do tworzenia w akcie prawa miejscowego definicji lub doprecyzowania pojęć ustawowych. Tymczasem Rada Miasta [...], formułując w § 2 ust. 1 pkt 13 zaskarżonej uchwały pojęcie wskaźnika intensywności zabudowy, przyjęła, że należy przez to rozumieć wartość stosunku powierzchni całkowitej wszystkich kondygnacji nadziemnych mierzonych w obrysie zewnętrznym wszystkich budynków zlokalizowanych na danej działce do powierzchni danej działki. Stosownie zaś do treści art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu

Zobacz także
close POTRZEBUJESZ POMOCY?
Konsultanci pracują od poniedziałku do piątku w godzinach 8:00 - 17:00