Wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 11 grudnia 2019 r., sygn. II SA/Bd 891/19

Transport

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Renata Owczarzak Sędziowie sędzia WSA Jerzy Bortkiewicz (spr.) sędzia WSA Anna Klotz Protokolant sekretarz sądowy Kamila Wesołowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 grudnia 2019 roku sprawy ze skargi [...] na decyzję Inspektor Transportu Drogowego z dnia [...] maja 2019 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] listopada 2018 r., nr [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego, działając na podstawie art. 92a ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 2200 - dalej "u.d.t.") oraz załącznika nr 3 do tej ustawy, nałożył na L. K., prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą [...] (skarżącą) karę pieniężną w wysokości 12000 zł. W podstawach faktycznych rozstrzygnięcia organ wskazał stwierdzone podczas kontroli przeprowadzonej [...] września 2018 r. naruszenia w postaci: niedopuszczalnego wyjęcia wykresówek lub karty kierowcy mające wpływ na rejestrację odpowiednich danych, przekroczenia dziennego czasu prowadzenia pojazdu powyżej 10 godzin w sytuacji, gdy jego wydłużenie w danym tygodniu było dozwolone o 10 minut do mniej niż jednej godziny, niedozwolonego skrócenia wymaganego skróconego okresu odpoczynku dziennego, niedozwolonego skrócenia wymaganego skróconego okresu odpoczynku tygodniowego. Kontroli poddano zespół pojazdów, którego kierujący wykonywał międzynarodowy transport drogowy w imieniu przedsiębiorcy - skarżącej.

W odwołaniu od powyższej decyzji skarżąca wskazała, że za ujawnione naruszenia odpowiedzialność ponosi wyłącznie kierowca, który pomimo odbycia szkolenia z czasu pracy kierowców nie robił wydruków z tachografów w sytuacji, gdy przekroczył czas prowadzenia pojazdu. Podniosła, że nie miała wpływu na ujawnione naruszenia.

Decyzją z dnia [...] maja 2019 r., nr [...], Główny Inspektor Transportu Drogowego uchylił decyzję pierwszej instancji w całości i nałożył na skarżącą karę pieniężną w wysokości 12000 złotych. W uzasadnieniu, po przytoczeniu stanu faktycznego w sprawie oraz treści art. 92a ust 1, 3 i 7, art. 92b ust. 1, art. 92c ust. 1 u.t.d. organ wymienił stwierdzone naruszenia, przyporządkowując je do pozycji wymienionych w załączniku nr 3 do u.t.d. (lp. 5.2, 5.5, 5.7, 5.10, 5.11, 6.3.5) wraz z ustaleniami faktycznymi potwierdzającymi ich zaistnienie. Uchylił karę pieniężną w wysokości 550 zł za naruszenie określone w lp. 5.9 załącznika nr 3 do u.t.d. Organ odwoławczy wskazał, że suma kwot za poszczególne naruszenia wyniosła 17450 zł, jednak zgodnie z ograniczeniem zawartym w art. 92a ust. 3 u.t.d. karę należało wymierzyć w wysokości 12000 zł. Odnosząc się do stanowiska wyrażonego w odwołaniu organ stwierdził, że całokształt materiału dowodowego wskazuje na to, iż organizacja pracy w przedsiębiorstwie skarżącej powodowała nakładanie na kierowców obowiązków wykonania zadań przewozowych, których nie można było wykonać bez naruszania norm o czasie pracy i obowiązkowych odpoczynkach. W ocenie organu skarżąca mogła przy prawidłowej organizacji i nadzorze nad pracą kierowcy bez problemu zauważyć ujawnione naruszenia, zwłaszcza, że dane z tachografu były ostatni raz przed kontrolą pobrane w dniu 1 sierpnia 2018 r. i z danych tych wynika, że również w lipcu 2018 r. wykonywane były krótkie przejazdy bez zalogowanej karty kierowcy. Wskazał, że o ile kontrola obejmuje okres 28 dni wstecz od dnia kontroli, to w celu weryfikacji twierdzeń skarżącej skontrolowano też okres wcześniejszy. W związku z powyższym organ odwoławczy uznał, że organizacja pracy w przedsiębiorstwie nie była prawidłowa, a jazda bez zalogowanej karty kierowcy odbywała się za cichym przyzwoleniem przedsiębiorcy. Odnosząc się do kwestii szkoleń, których uczestnikiem był kierowca, organ stwierdził, że okoliczność ta nie zwalnia przedsiębiorcy z odpowiedzialności za naruszenia popełnione przez tego kierowcę, jeżeli są one następstwem niewłaściwej organizacji powodującej wyznaczanie tak dużej ilości przewozów, że nie jest możliwym ich wykonanie bez naruszania norm o czasie pracy kierowców i obowiązkowych odpoczynków. Organ wyjaśnił nadto powody, dla których nie znalazł podstaw do zastosowania art. 92b u.t.d., podnosząc, że skarżąca nie przedstawiła dowodów potwierdzających prawidłową organizację pracy i odpowiedni nadzór nad pracą kierowców. Organ nie znalazł też podstaw do zastosowania art. 92c ust. 1 u.t.d. ze względu na to, że - jak wskazał - do wskazanych naruszeń doszło w okolicznościach, które przedsiębiorca powinien przewidzieć i nie dopuścić do ich zaistnienia wobec okoliczności dysponowania wszelką dokumentacją czasu pracy kierowców. W ocenie organu skarżąca nie wskazała okoliczności, na które nie miała wpływu, a które przyczyniły się do powstania stwierdzonych naruszeń.