Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 7 listopada 2019 r., sygn. IV SA/Po 608/19

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Grossmann (spr.) Sędzia WSA Józef Maleszewski Asesor sądowy WSA Katarzyna Witkowicz - Grochowska Protokolant st. sekr. sąd. Joanna Kujawa po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 07 listopada 2019 r. sprawy ze skargi S. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] kwietnia 2019 r. nr [...] w przedmiocie przyznania świadczenia pielęgnacyjnego 1. uchyla zaskarżoną decyzję w całości; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącej S. R. kwotę [...]zł ([...] złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Decyzją z [...] listopada 2018 r. nr [...] Wójt Gminy [...] na podstawie art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1952; w skrócie "u.ś.r.") przyznał S. R. specjalny zasiłek opiekuńczy z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z koniecznością sprawowania opieki nad K. R. na okres od [...] listopada 2018 r. do [...] października 2019 r. w kwocie [...]zł miesięcznie.

Pismem z [...] stycznia 2019 r. (data wpływu do organu: [...] stycznia 2019 r.) S. R. (dalej też jako "Wnioskodawczyni" lub "Skarżąca"), reprezentowana przez r.pr. B. P., wniosła o przyznanie na jej rzecz świadczenia pielęgnacyjnego w związku ze sprawowaniem osobistej opieki nad babcią, K. R. (której niepełnosprawność powstała po 18. roku życia), z jednoczesnym wnioskiem o uchylenie ww. decyzji Wójta Gminy [...] z [...] listopada 2019 r. w przypadku przyznania Wnioskodawczyni żądanego świadczenia pielęgnacyjnego.

Decyzją z [...] lutego 2019 r. nr [...] Wójt Gminy [...] (dalej też jako "Wójt" lub "organ I instancji"), odmówił Wnioskodawczyni przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad K. R..

W uzasadnieniu swej decyzji organ I instancji stwierdził, że z akt sprawy wynika, iż niepełnosprawność K. R. powstała po 25. roku życia, a więc nie są spełnione przesłanki z przepisu art. 17 ust. 1b u.ś.r., który stanowi, że świadczenie pielęgnacyjne przysługuje, jeżeli niepełnosprawność osoby wymagającej opieki powstała: (1) nie później niż do ukończenia 18. roku życia lub (2) w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej, jednak nie później niż do ukończenia 25. roku życia. Organ wyjaśnił, że powołanym we wniosku wyrokiem z 21 października 2014 r. sygn. akt K 38/13 - orzekającym o niezgodności powyższej regulacji z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną po ukończeniu przez nią wieku określonego w tym przepisie ze względu na moment powstania niepełnosprawności -Trybunał Konstytucyjny nie uchylił przedmiotowej regulacji, jak również nie uchylił decyzji przyznających świadczenia, ani nie wykreował prawa do żądania świadczenia dla opiekunów dorosłych osób niepełnosprawnych, jeżeli niepełnosprawność podopiecznych nie powstała w okresie dzieciństwa. Orzeczenie o jedynie częściowej niekonstytucyjności art. 17 ust. 1b u.ś.r. wiąże się z koniecznością podjęcia działań ustawodawczych, a ponieważ według stanu na dzień [...] lutego 2019 r. ustawodawca nie dokonał nowelizacji przedmiotowej ustawy w omawianym zakresie, to - zdaniem organu I instancji - w związku z treścią art. 6 k.p.a. należało uznać, że art. 17 ust. 1b u.ś.r. należy stosować w dotychczasowym brzmieniu. Ponadto organ podkreślił, że Wnioskodawczyni zostało przyznane prawo do specjalnego zasiłku opiekuńczego w związku ze sprawowaniem opieki nad babcią K. R., a zgodnie z art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. b u.ś.r. świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje wówczas, jeżeli osoba sprawująca opiekę ma ustalone prawo do specjalnego zasiłku opiekuńczego, zaś w myśl art. 17 ust. 5 pkt 5 u.ś.r. świadczenie to nie przysługuje, jeżeli na osobę wymagającą opieki jest ustalone prawo do specjalnego zasiłku opiekuńczego.