Wyrok WSA w Łodzi z dnia 14 listopada 2019 r., sygn. II SA/Łd 543/19

Prawo miejscowe; Planowanie przestrzenne; Zagospodarowanie przestrzenne

Dnia 14 listopada 2019 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Agnieszka Grosińska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Bożena Kasprzak, Sędzia WSA Jolanta Rosińska, Protokolant Starszy asystent sędziego Jarosław Moraczewski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 listopada 2019 roku sprawy ze skargi B. J. i K. J. na uchwałę Rady Miasta Brzeziny z dnia 29 listopada 2004 roku nr XXVII/120/04 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Brzeziny oddala skargę. a.bł.

Uzasadnienie

II SA/Łd 543/19

U Z A S A D N I E N I E

B. J. i K. J., reprezentowani przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, działając na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, zaskarżyli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi uchwałę Rady Miasta Brzeziny nr XXVII/120/04 z dnia 29 listopada 2004 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Brzeziny w zakresie, w jakim ustalenie, że w terenach usług (innych niż Um) dopuszcza się realizację mieszkania lub domu mieszkalnego właściciela, zarządcy lub pracowników usług, przy zachowaniu powierzchni użytkowej obiektów mieszkalnych nieprzekraczającej 30% powierzchni użytkowej usług, przy zachowaniu innych ustaleń planu i przepisów odrębnych dotyczy działki gruntu znajdującej się w Brzezinach przy ul. A 15a, oznaczonej numerem [...], położonej w obrębie nr [...] miasta Brzeziny, w obszarze oznaczonym na miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego miasta Brzeziny symbolem 86 U, UO (według rysunku planu nr 3), która to działka jest własnością skarżących.

Skarżący podnieśli zarzut naruszenia art. 1 ust. 1 pkt 7 i art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z art. 140 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 7, art. 31 ust. 3 i art. 64 ust. 3 Konstytucji RP, przez przekroczenie granic władztwa planistycznego, polegające na nieproporcjonalnym i nieuzasadnionym ograniczeniu prawa własności B. i K. J., w ten sposób, iż posiadana przez nich nieruchomość zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania nie może być w większości przeznaczona na cele mieszkalne.