Wyrok WSA w Krakowie z dnia 14 listopada 2019 r., sygn. II SA/Kr 832/19

Budowlane prawo

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Szkodzińska Sędziowie: WSA Iwona Niżnik - Dobosz WSA Mirosław Bator (spr.) po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi [...] Parku Narodowego na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia [...] czerwca 2019 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia obowiązku sporządzenia i przedłożenia ekspertyzy technicznej oddala skargę

Uzasadnienie

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla powiatu [...] - ziemskiego w K. postanowieniem z dnia 11 października 2018 r. nr [...] działając na podstawie art. 80 ust. 2 pkt 1, art. 81 ust. 1, art. 83 ust. 1 w związku z art. 81 c ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane oraz art. 123 K.p.a. nałożył na [.....] Park Narodowy - wieczystych użytkowników działek nr [...] w miejscowości O., gmina S. obowiązek sporządzenia i przedłożenia ekspertyzy technicznej kładki drewnianej położonej nad potokiem [...] dz. nr [...] w miejscowości O. - sporządzonej przez osobę posiadająca uprawnienia bez ograniczeń w specjalności konstrukcyjno - budowlanej. Organ wskazał, że ekspertyzę należy przedłożyć w terminie do dnia 31 grudnia 2018 r.

Na postanowienie to zażalenie wniósł [.....] Park Narodowy domagając się jego uchylenia.

[...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowalnego w K. postanowieniem z dnia 7 czerwca 2019 r. nr [...] uchylił zaskarżone postanowienie w części dotyczącej terminu przedłożenia ekspertyzy technicznej i wyznaczył nowy termin przedłożenia ekspertyzy do dnia 30 sierpnia 2019 r. w pozostałej części utrzymał zaskarżone postanowienie w mocy. W uzasadnieniu organ podał, że postanowienie organu I instancji zostało wydane na podstawie art. 81c ust. 2 ustawy Prawo budowlane organy administracji architektoniczno-budowlanej i nadzoru budowlanego, w razie powstania uzasadnionych wątpliwości co do jakości wyrobów budowlanych lub robót budowlanych, a także stanu technicznego obiektu budowlanego, mogą nałożyć, w drodze postanowienia, na osoby, o których mowa w ust. 1, obowiązek dostarczenia w określonym terminie odpowiednich ocen technicznych lub ekspertyz. Koszty ocen i ekspertyz ponosi osoba zobowiązana do ich dostarczenia. Wymienione wyżej uprawnienie umożliwia zebranie przez organy nadzoru budowlanego materiału dowodowego niezbędnego do dokonania porównania stanu faktycznego z wzorcem wynikającym z dyspozycji norm prawa budowlanego i wydanie decyzji mającej na celu doprowadzenie obiektu do stanu zgodnego z przepisami Prawa budowlanego. Osobami podlegającymi obowiązkowi z powyższego przepisu są uczestnicy procesu budowlanego, właściciel lub zarządca obiektu budowlanego. Niniejsze postępowanie dotyczy stanu technicznego kładki drewnianej położonej nad potokiem "[...]" w miejscowości O.. Czynności wyjaśniające w niniejszej sprawie zostały zainicjowane informacją przesłaną przez [.....] Park Narodowy w piśmie z dnia 19 września 2018 r. o załamaniu jednego przęsła kładki pieszej nad potokiem [...] w O. - naprzeciw parkingu pod [...]. W dniu 20 września 2018 r. zostały przeprowadzone czynności kontrolne kładki drewnianej nad potokiem [...] podczas której ustalono, że ciąg pieszy, balustrady oraz część elementów konstrukcyjnych kładki została wykonana z drewna. Deski z pomostu zbutwiałe i przegnite, zaś w części środkowej kładki stwierdzono zerwanie fragmentu kładki. Teren został zabezpieczony, otaśmowany, widoczne są tabliczki informacyjne. Konstrukcja kładki drewnianej wsparta jest na dwóch przyczółkach betonowych zlokalizowanych po dwóch stronach potoku [...]. Z uwagi na stwierdzony stan destrukcji elementów drewnianych kładki udokumentowany m.in. dokumentacją fotograficzną, istnieją uzasadnione wątpliwości, czy obiekt powyższy nadaje się do remontu czy do rozbiórki. W ocenie organu odwoławczego istnieją także uzasadnione wątpliwości co do przyczyn destrukcji obiektu. Czy niewłaściwy stan w/w obiektu wynika z wadliwego wykonawstwa, nieprawidłowych rozwiązań konstrukcyjnych, czy z braku odpowiedniej konserwacji obiektu przed działaniem czynników atmosferycznych. Konieczna jest więc specjalistyczna ocena w/w obiektu poparta ewentualnymi obliczeniami statycznymi. W przypadku ustalenia, że obiekt można poddać pracom naprawczym istnieje konieczność oceny, które elementy drewnianej konstrukcji należy wymienić, a które zabezpieczyć przed dalszym postępem ewentualnych uszkodzeń. Nadmienić należy, że konieczność pozyskania w niniejszej sprawie ekspertyzy technicznej kładki drewnianej położonej nad potokiem [...] dz. nr [...] w miejscowości O. nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania. Kwestią sporną jest wybór podmiotu zobowiązanego do przedłożenia ekspertyzy technicznej. W zażaleniu został podniesiony zarzut, że [.....] Park Narodowy nie jest właścicielem przedmiotowego obiektu budowlanego, gdyż nie został mu nigdy przekazany na własność przez Inwestora (...) Gmina S., która budowała przedmiotową kładkę, była inwestorem - uczestnikiem procesu budowlanego oraz jest właścicielem tego obiektu i jego zarządcą, w związku z czym, to na Gminę S. powinien zostać nałożony obowiązek sporządzenia ekspertyzy technicznej obiektu. MWINB w K. nie zgodził się z zarzutami stawianymi w zażaleniu. W niniejszej sprawie istotną kwestią jest zbadanie, kto posiada tytuł prawny do obiektu będącego przedmiotem postępowania. Przedmiotowa kładka drewniana nie jest obiektem związanym z gospodarowaniem wodami powierzchniowymi, a więc adresatem wydanego w niniejszej sprawie postanowienia z art. 81c ust. 2 Prawa budowlanego nie może być Państwowe Gospodarstwo Wodne Wody Polskie - Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w K.. Z zebranego materiału dowodowego wynika, że przedmiotowy obiekt został wybudowany przez osobę trzecią na działce będącej przedmiotem użytkowania wieczystego. O inwestorze wiadomo, że nie jest właścicielem gruntu ani wieczystym użytkownikiem i dokonał budowy bez akceptacji użytkownika wieczystego. Stwarza to dosyć skomplikowaną sytuację, która należy do spornych w doktrynie i orzecznictwie prawa cywilnego. Pojawiają się, bowiem dwie interpretacje przepisu art. 235 K.c. Regulacja ta stanowi wyjątek od zasady sformułowanej w art. 48 kodeksu cywilnego. Organ przyjął w tym zakresie stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w uchwale z dnia 25 listopada 2011 r., że budynek wzniesiony przez dzierżawcę na gruncie oddanym w użytkowanie wieczyste stanowi własność wieczystego użytkownika. SN podkreślił przede wszystkim, że na gruncie art. 235 K.c. "nie jest jasne, kiedy można uznać, że określony budynek został wzniesiony przez użytkownika wieczystego. Niewątpliwie nie chodzi tu wyłącznie o samodzielne wzniesienie budynku przez użytkownika wieczystego, gdyż zdarza się to wyjątkowo, ale również o przypadki, w których powierzył on budowę innym osobom". Dalej SN podzielił również pogląd, zgodnie z którym: "wszystkie przypadki wzniesienia budynku na gruncie oddanym w użytkowanie wieczyste, powinny - jakby budynek został wzniesiony przez użytkownika wieczystego. Za taką szeroką interpretacją przemawia okoliczność, że w stosunku do właściciela użytkownik wieczysty odpowiada za wszelkie działania podejmowane na gruncie oddanym mu w użytkowanie wieczyste, na które wyraził zgodę albo którym nie przeciwstawił się, choć mógł i powinien. W świetle powyższego zaskarżone postanowienie zostało wydane prawidłowo.