Wyrok WSA w Krakowie z dnia 13 listopada 2019 r., sygn. III SA/Kr 453/19

Transport

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Michna (spr.) Sędziowie WSA Halina Jakubiec WSA Janusz Kasprzycki Protokolant specjalista Bernadetta Szczypka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 października 2019 r. sprawy ze skargi R. P. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 5 marca 2019 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji, II. zasądza od Głównego Inspektora Transportu Drogowego na rzecz skarżącej R. P. kwotę 378 zł (słownie: trzysta siedemdziesiąt osiem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego decyzją z [...] 2018 r. nr [...] nałożył na skarżącą R. P. karę pieniężną w wysokości 9.450 zł.

Podstawę faktyczną wydania ww. decyzji stanowiło wykonywanie transportu drogowego bez wymaganego zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub wymaganej licencji; naruszenie obowiązku terminowego pobierania danych z tachografu - za każdy pojazd; przekroczenie 6 kolejnych okresów 24- godzinnych od uprzedniego tygodniowego okresu odpoczynku o czas do mniej niż 3 godzin; przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy o czas do mniej niż 30 minut.

Powyższe naruszenia ustalono w ramach kontroli przedsiębiorstwa skarżącej i ujawniono w protokole kontroli z 19 września 2018 r. nr [...].

W odwołaniu skarżąca wskazała, że w odpowiednim terminie wysłała wniosek o przedłużenie licencji, zanim dotychczasowa utraciła ważność. W jej ocenie niezrozumiałym było dlaczego Główny Inspektor Transportu Drogowego udzielił licencji z ważnością od dnia 31 marca 2018 r., w sytuacji gdy poprzednia licencja straciła ważność 21 marca 2018 r. Skarżąca podniosła, że naruszenie przepisu Ip. 1.1 załącznika nr 3 do ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 2140 z późn. zm.) zostało stwierdzone wskutek zdarzeń i okoliczności, których nie mogła przewidzieć. Ponadto skarżąca zarzuciła naruszenie art. 6, art. 7, art. 9, art. 10, art. 77 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 z późn. zm.), poprzez nieprawidłowe ustalenie stanu faktycznego oraz dokonywanie ustaleń okoliczności sprawy także na podstawie domniemań poczynionych przez organ I instancji.