Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 30 października 2019 r., sygn. I SA/Wr 1096/18

Podatek od towarów i usług

Dnia 30 października 2019 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA - Marta Semiczek Sędziowie: Sędzia WSA - Katarzyna Radom Sędzia WSA - Jadwiga Danuta Mróz (sprawozdawca) Protokolant: starszy sekretarz sądowy - Magdalena Dworszczak po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 30 października 2019 roku sprawy ze skargi: T.J. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie: podatku od towarów i usług za grudzień 2013 roku, za miesiące od stycznia do grudnia 2014 roku oraz od stycznia do kwietnia 2015 roku oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi T. J. (dalej: Podatnik, Skarżący) jest wskazana w sentencji decyzja Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu z [...] 2018 r. nr [...] - utrzymująca w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. z [...] 2017 r., nr [...], [...], [...], [...], w przedmiocie podatku od towarów i usług za grudzień 2013 roku, za miesiące od stycznia do grudnia 2014 roku oraz od stycznia do kwietnia 2015 roku.

Sąd przyjął do rozpoznania następujący stan faktyczny i prawny sprawy.

Podatnik w badanym okresie prowadził działalność gospodarczą pod nazwą "A" T. J., a głównym przedmiotem sprzedaży były usługi transportowe oraz obrót paliwami.

W wyniku postępowania kontrolnego oraz podatkowego przeprowadzonych w zakresie rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatku od towarów i usług we wskazanym wyżej okresie stwierdzono następujące nieprawidłowości:

W zakresie podatku należnego zakwestionowano faktury dokumentujące usługi transportowe świadczone przez Podatnika na rzecz spółki cypryjskiej "B" Ltd. (dalej: "B") oraz spółki litewskiej "C" (dalej "C"). Organ I instancji wskazał, że ww. faktury Podatnik wystawiał bez należnego podatku od towarów i usług, wskazując w ich treści jako zobowiązanego do naliczenia VAT nabywcę, na podstawie art. 106e ust. 1 pkt 18 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm. - dalej: ustawa o VAT). Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego ustalono, że "B" faktycznie nie posiadała siedziby i miejsca prowadzenia działalności na terytorium Cypru i uznano, że sam fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT nie był wystarczający dla uznania tej spółki jako podmiotu cypryjskiego. Z kolei firma "C" nie prowadziła na Litwie żadnej działalności gospodarczej, a adres siedziby, pod którym była zarejestrowana, był tylko adresem formalno-pocztowym.