Wyrok WSA w Opolu z dnia 24 października 2019 r., sygn. II SA/Op 301/19

Administracyjne postępowanie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik Sędziowie Sędzia WSA Krzysztof Bogusz (spr.) Sędzia NSA Jerzy Krupiński Protokolant Referent stażysta Marta Gajowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 października 2019 r. sprawy ze skargi T. W. na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia 12 czerwca 2019 r., nr [...] w przedmiocie wymeldowania oddala skargę.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi T. W. (dalej również skarżąca), reprezentowanej przez pełnomocnika adwokata P. P., jest decyzja Wojewody Opolskiego z dnia 12 czerwca 2019 r., nr [...] (dalej również: organ odwoławczy lub organ II instancji), utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta Miasta Opola z dnia 7 czerwca 2018 r., nr [...] (dalej również: organ I instancji), w sprawie wymeldowania jej z pobytu stałego w [...] przy ul. [...].

Zaskarżona decyzja wydana została w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Decyzją z dnia 7 czerwca 2018 r. Prezydent Miasta Opola na podstawie art. 35 ustawy z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności (Dz. U. z 2018 r., poz. 1382 ze zmianami; obecnie Dz. U. z 2019 r., poz. 1397 ze zmianami), zwanej dalej ustawą, oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (obecnie Dz. U. z 2018 r. poz. 2096, z późn. zm.) zwana dalej K.p.a., orzekł o wymeldowaniu T. W. z pobytu stałego przy ul. [...] w [...]. W ustaleniach stanu faktycznego organ I instancji przedstawił przebieg postępowania. Wniosek o wymeldowanie skarżącej, najemczyni spornego lokalu, S. W. uzasadniła tym, że wyrokiem Sądu Okręgowego w [...] z dnia [...], sygn. akt [...], orzeczono rozwód jej syna - A. W. z T. W., przy czym Sąd nie orzekł o sposobie korzystania przez strony z mieszkania. S. W. podkreśliła, że skarżąca wyprowadziła się z lokalu.

Pomimo dobrowolnego opuszczenia lokalu i braku prawa do korzystania z mieszkania, skarżąca czasami przychodzi do mieszkania z żądaniem otwarcia drzwi, ponieważ jest w nim zameldowana. Organ I instancji powołał się na treść zeznań przesłuchanych w sprawie świadków M. P. (sąsiadki wnioskodawczyni), J. S. (syna wnioskodawczyni) oraz świadków wnioskowanych przez skarżącą, tj. A. B. i A. P. Prezydent Miasta Opola wyjaśnił też, że nie uwzględnił wniosku T. W. o jej przesłuchanie, ponieważ nie wskazała na nowe istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności a dowód przeprowadzony na podstawie art. 86 K.p.a. ma charakter posiłkowy. Organ I instancji wskazał na ustalenia poczynione podczas oględzin przedmiotowego lokalu w dniu 23 kwietnia 2018 r., zeznania S. W. oraz pismo z [...] Komisariatu Policji w [...]. Zdaniem organu I instancji, w świetle ustaleń powziętych podczas oględzin mieszkania oraz przesłuchania świadków w osobach M. P., J. S. oraz A. B. nie sposób uznać, że sporne mieszkanie stanowi nadal wyłączne centrum życiowe skarżącej. Oględziny potwierdziły, że lokal zamieszkuje S. W. wraz z synem A. W. W mieszkaniu nie stwierdzono rzeczy osobistych należących do skarżącej w ilości, które mogłyby świadczyć, że jej nieobecność ma charakter przejściowy i nadal koncentruje tam swoje sprawy bytowe. Na miejscu znajdowały się jedynie pojedyncze rzeczy. W mieszkaniu nie było żadnego damskiego obuwia, czy też kosmetyków należących do skarżącej. Prezydent Miasta Opola stwierdził, że powyższe ustalenia znajdują potwierdzenie w zeznaniach M. P. oraz J. S. oraz korelują z ustaleniami poczynionymi podczas przesłuchania A. B. w odniesieniu do wyprowadzki skarżącej w okresie po rozwodzie i faktu pozostawienia części jej rzeczy w mieszkaniu. Stosownie do powyższego organ I instancji uznał, że opuszczenie przez skarżącą miejsca pobytu stałego ma charakter trwały.