Wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 września 2019 r., sygn. VI SA/Wa 1279/18

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Maliszewska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Barbara Kołodziejczak - Osetek Sędzia WSA Tomasz Sałek Protokolant spec. Jarosław Kielczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 września 2019 r. sprawy ze skargi M. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] maja 2018 r. nr [...] w przedmiocie naliczenia opłaty eksploatacyjnej 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie na rzecz M. P. kwotę 4489 (cztery tysiące czterysta osiemdziesiąt dziewięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Sygn. akt:

VI SA/Wa 1279/18

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] maja 2018 r. Samorządowe Kolegium Odwoławczego w W. utrzymało w mocy decyzję Starosty [...] z dnia [...] maja 2017 r., nr [...] naliczającą M. P. (dalej jako: skarżący) podwyższoną opłatę eksploatacyjną w wysokości 29.611.01 zł, z tytułu wydobycia kopaliny - piasku w okresie 2006-2012, bez wymaganej koncesji, z terenu działki ew. nr [...], położonej w m. L., gmina [...], należącej do T. P..

W zaskarżonej decyzji wskazano, iż uprzednio, w dniu [...] stycznia 2013 r. nr [...] Starosta [...] wydał decyzję nr [...], którą naliczył skarżącemu podwyższoną opłatę eksploatacyjną w wysokości 10.575,36 zł z tytułu wydobycia kopaliny - piasku w okresie w latach 2009-2010 bez wymaganej koncesji, z terenu działki ew. nr [...], położonej w m. L., gmina [...], należącej do T. P..

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. decyzją z dnia [...] czerwca 2016 r. uchyliło zaskarżoną decyzję w całości i przekazało sprawę do ponownego rozpoznania organowi I instancji. W uzasadnieniu ww. decyzji SKO stwierdziło, ze w sprawie zastosowanie znajduje ustawa Prawo geologiczne i górnicze z dnia 4 lutego 1994 r.

W dalszej części uzasadnienia zaskarżonej decyzji podano, że w odwołaniu wniesionym od decyzji Starosty [...] z dnia 2 maja 2017 r. przez pełnomocnika skarżącego zarzucono naruszenie przepisów art. 7, 9, 77, 80, 107 i 139 kpa poprzez niezgodne z prawem przeprowadzenie postępowania przed organem I instancji, naruszenie przepisów dot. ustalania stanu faktycznego, bezkrytyczność w stosunku do zeznań świadków zeznających, co do istoty sprawy odmiennie niż w zeznania poprzednich i przyjęcie przez to wersji stanu faktycznego skrajnie niekorzystnego dla obciążonego opłatami M. P.. W uzasadnieniu odwołania podniesiono, że poprzednio ustalony stan faktyczny dotyczył okresu 2009-2010, a obecnie ustalono, że skarżący pobierał piasek w latach 2006-2012. Zdaniem pełnomocnika skarżącego nowy okres wydobycia pojawił się nie bez przyczyny, bowiem zgodnie z art. 143 ustawy Prawo geologiczne i górnicze (z 2011 r.) decyzja nie może być wydana po upływie 5 lat od końca roku, w którym zdarzenie nastąpiło. Tym samym, poprzednie ustalenia, iż wydobycia zaniechano najpóźniej w 2010r. prowadziły do oczywistej konstatacji, że nastąpiło przedawnienie i decyzja nie może zostać wydana, a postępowanie należy umorzyć. Ponadto w odwołaniu podniesiono, że decyzją z dnia [...].05.2017r. naliczono M. P. kwotę trzykrotnie wyższą niż wymierzona w roku 2013. Zdaniem pełnomocnika, należy poddać analizie decyzję z dnia [...].05.2017r. w kontekście treści art. 139 kpa i fundamentalnego zakazu reformationis in peius. Organ I instancji nie może wydać decyzji, będącej następstwem uchylenia poprzedniej decyzji, podwyższającej opłaty trzykrotnie, a tym samym orzekając ewidentnie na niekorzyść - w porównaniu z pierwszą decyzją - M. P..