Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 19 września 2019 r., sygn. I SA/Ol 490/19

Podatek od nieruchomości

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Renata Kantecka, Sędziowie sędzia WSA Adam Matuszak, asesor WSA Katarzyna Górska (sprawozdawca), Protokolant sekretarz sądowy Jolanta Piasecka, po rozpoznaniu w Olsztynie na rozprawie w dniu 19 września 2019r. sprawy ze skargi Spółki A. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2017r. 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącej kwotę 6.917 (sześć tysięcy dziewięćset siedemnaście) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Skarga Spółki A (dalej: "Spółka", "skarżąca", "strona", "podatnik") dotyczy decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego (dalej: "Kolegium", "SKO" lub "organ odwoławczy") utrzymującej w mocy decyzję Prezydenta (dalej: "organ podatkowy") z dnia "[...]" w sprawie zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2017r.

Z akt sprawy wynika, że Spółka jest właścicielką nieruchomości położonej przy "[...]" w O., wpisanej do rejestru zabytków. Spółka zadeklarowała zwolnienie z opłacania podatku od nieruchomości od gruntów oraz od budynku o powierzchni użytkowej na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (dalej: "ustawa upol") lecz organ podatkowy odmówił zastosowania tego zwolnienia.

Organ podatkowy wydał decyzję, w której określił wysokość zobowiązania z tytułu podatku od nieruchomości za 2017 r. w kwocie 58.377 zł, za podstawę opodatkowania przyjmując powierzchnię wynikającą z ewidencji gruntów i budynków: 2.498 m2 grunty oraz budynek 2.586,17 m2 powierzchni użytkowej - wg deklaracji z lat wcześniejszych, stawka 0,80 zł/m2 oraz 21,80 zł/m2.

W uzasadnieniu decyzji organ podatkowy oparł się na piśmie Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków (dalej: "WKZ" lub "organ konserwatorski") z dnia 18 października 2017 r. nr "[...]" będącym odpowiedzią na zapytanie organu podatkowego. WKZ poinformował organ podatkowy, że wskazywany wyżej budynek na dzień sporządzenia pisma nie jest utrzymywany i konserwowany zgodnie z przepisami o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. WKZ podał na podstawie dostępnej dokumentacji, że w przedmiotowym okresie w budynku nie uzyskano pozwoleń na prowadzenie jakichkolwiek prac, np. w zakresie dachów, elewacji czy stolarek. Budynek jest obecnie nieużytkowany i zamknięty, na działce składowany jest materiał kamienny. Obiekt posiada zachowaną historyczną stolarkę okienną i drzwiową, w części otworów wymienioną na nową o niewłaściwych podziałach, kolorystyce, materiale lub/i konstrukcji. Stolarki historyczne wymagają prac konserwatorskich i renowacyjnych, pokryte są wieloma warstwami złuszczających się powłok malarskich o strukturze umożliwiającej degradację drewna. Na elewacjach budynku widoczne są uszkodzenia lica, wtórnie pobielone i przemurowane w obrębie parteru. W miejscach zapchanych pionów kanalizacyjnych widoczne ślady zawilgocenia ścian. Nieznany jest stan dachu oraz wnętrz obiektu, a jedyne prace zabezpieczeniowe obiektu dotyczą zasłonięcia folią większości otworów pozbawionych szklenia oraz doraźnego wyprowadzenia rur spustowych poza obrys obiektu. WKZ podkreślił, że stan obiektu został określony na dzień dzisiejszy. Do pisma dołączono decyzję WKZ z "[...]", na podstawie której przedmiotowe grunty oraz ww. budynek zostały indywidualnie wpisane do rejestru zabytków.