Wyrok WSA w Warszawie z dnia 4 lipca 2019 r., sygn. VI SA/Wa 73/19

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Frąckiewicz Sędziowie Sędzia WSA Sławomir Kozik (spr.) Sędzia WSA Grzegorz Nowecki Protokolant st. sekr. sąd. Karolina Pilecka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 czerwca 2019 r. sprawy ze skargi N. AG z siedzibą w B. (Szwajcaria) na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] listopada 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia patentu na wynalazek oddala skargę

Uzasadnienie

Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: "UP") decyzją z "(...)" listopada 2018 r. nr "(...)" wydaną na podstawie art. 24, art. 26, art. 27 w zw. z art. 315 ust. 3 oraz na podstawie art. 245 ust. 1 pkt 1 ustawy z 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz.U. z 2017 r., poz. 776, dalej: "P.w.p."), po ponownym rozpatrzeniu sprawy zgłoszenia wynalazku pt. "Zastosowanie 40-O-(2-hydroksyetylo)-rapamycyny do leczenia guzów litych innych niż nowotwór tkanki limfatycznej, gdzie guzem litym jest guz nerki", nr "(...)", zgłoszonego do ochrony 18 lutego 2002 r. przez "(...)", Szwajcaria (dalej: "Strona", "Zgłaszający", "Skarżący"), utrzymał w mocy decyzję z "(...)" grudnia 2016 r. o odmowie udzielenia patentu na w/w wynalazek.

W uzasadnieniu decyzji UP wyjaśnił, że ww. decyzją z "(...)" grudnia 2016 r. odmówił udzielenia patentu na podstawie art. 24, art. 26, art. 39 oraz art. 49 ust.1 P.w.p., ponieważ zgłoszenie nie spełnia wymogu poziomu wynalazczego oraz nie zostało wystarczająco ujawnione. Rozstrzygniecie w pierwszej instancji organ uzasadnił twierdzeniem, że wynalazek nie został zilustrowany badaniami dotyczącymi konkretnie zastosowania 40-O-(2—hydroksyetylo)-rapamycyny (ewerolimusu) do leczenia guzów litych nerki. Określenie w opisie zgłoszenia procedur badania efektu biologicznego "in vitro" nie zastępuje dowodu faktycznego ich przeprowadzenia, a więc upewnienia się czy założenie było słuszne. W dacie zgłoszenia zgłaszający wymienił bardzo szeroki zakres chorób, na które ewerolimus może być skuteczny i wytypował testy sprawdzające skuteczność, ale nie udowodnił, że te testy potwierdzają skuteczność leczenia guzów nerek. Fakt, że działanie jakiejś substancji można stwierdzić doświadczalnie jest oczywiste i nie ma rangi wynalazku. Dopiero udowodnienie, że w dacie zgłoszenia został dokonany wynalazek, a więc rozwiązanie polegające na zastosowaniu ewerolimusu do leczenia guzów nerek jest nowe i nieoczywiste i stanowi podstawę do udzielenia patentu. Wskazanie terapeutyczne nie może być wydedukowane przez zgłaszającego na podstawie badań przeprowadzonych na innych rodzajach guzów litych. Żądanie ochrony na takie zastosowanie opierałoby się tylko i wyłącznie na domniemaniu zgłaszającego odnośnie aktywności ewerolimusu do leczenia guzów nerek. Udzielenie ochrony w zakresie zaproponowanym przez zgłaszającego równałoby się uzyskaniu patentu na obszar spekulacyjny, jedynie na podstawie przewidywań, a więc na obszar, w którym wynalazek w dacie zgłoszenia nie został faktycznie dokonany. W rozpatrywanym zgłoszeniu brak jest bezpośrednich dowodów na wykonalność wynalazku i możliwość jego stosowania w dacie zgłoszenia. Nie ma podstaw oczekiwać, bez weryfikacji doświadczalnej, że ewerolimus będzie skuteczny w leczeniu guzów litych nerek, bowiem w dacie zgłoszenia znawca znalazłby jedynie wskazówkę, że można go stosować do leczenia guzów, w tym guzów litych nerek, ale o jej prawdziwości musiałby się sam przekonać. W rozstrzygnięciu I instancji organ stwierdził, że ponieważ nieoczekiwany efekt leczniczy w odniesieniu do guzów nerek nie został potwierdzony badaniami, rozwiązanie jest oczywiste w świetle znanego stanu techniki.