Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 4 lipca 2019 r., sygn. IV SA/Po 386/19

Pomoc społeczna

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maciej Busz Sędzia WSA Tomasz Grossmann (spr.) Asesor sądowy WSA Maria Grzymisławska - Cybulska Protokolant st. sekr. sąd. Monika Zaporowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 04 lipca 2019 r. sprawy ze skargi A. U. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lutego 2019 r. nr [...] w przedmiocie uznania świadczenia pieniężnego z funduszu alimentacyjnego za nienależnie pobrane oraz zwrot świadczenia uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta G. z dnia [...] września 2018 r. nr [...]

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z [...] lutego 2019 r. (nr [...]) Samorządowe Kolegium Odwoławcze (dalej też jako "SKO" lub "organ II instancji"), po rozpoznaniu odwołania A. U., utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta G. z [...] września 2018 r. nr [...] w przedmiocie nienależnie pobranych świadczeń z funduszu alimentacyjnego.

Zaskarżona decyzja, jak wynika z jej uzasadnienia, zapadła w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Przywołaną wyżej decyzją z [...] września 2018 r. Prezydent Miasta G. (dalej też jako "Prezydent Miasta" lub "organ I instancji") orzekł, że kwota [...]zł pobrana przez A. U. (zwaną też dalej "Stroną" lub "Skarżącą") tytułem świadczenia pieniężnego z funduszu alimentacyjnego na rzecz syna M. w okresie od [...] grudnia 2016 r. do [...] września 2017 r. jest świadczeniem nienależnie pobranym i nakazał jego zwrot wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie. Uzasadniając swoje stanowisko organ I instancji wskazał, że zgon w dniu [...] listopada 2016 r. dłużnika alimentacyjnego, Z. U., stanowi przesłankę do uznania, iż wypłacone Stronie w ww. okresie świadczenie należy uznać za nienależnie pobrane.

Odwołanie od tej decyzji wniosła Strona, zarzucając naruszenie art. 10 § 1 k.p.a., przez niezapewnienie jej czynnego udziału w postępowaniu, a przed wydaniem decyzji uniemożliwienie wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów, a ponadto art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. polegające na nieprzeprowadzeniu przez organ I instancji dowodów na okoliczność, że ze zmarłym dłużnikiem od wielu lat nie utrzymywała kontaktów. Skarżąca podkreśliła, że nie ponosi winy i nie miała świadomości nienależności świadczeń, i dlatego zaskarżona decyzja powinna zostać uchylona. Na poparcie swojego stanowiska odwołująca przywołała wyrok WSA w Łodzi z 13 czerwca 2017 r. sygn. akt II SA/Łd 68/17, w którym uznano, że konieczne jest ustalenie świadomości osoby pobierającej świadczenie odnośnie do jego nienależności.