Wyrok WSA w Krakowie z dnia 23 lipca 2019 r., sygn. III SA/Kr 440/19

Pomoc społeczna

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożenna Blitek ( spr.) Sędziowie WSA Janusz Bociąga WSA Janusz Kasprzycki Protokolant sekretarz sądowy Renata Nowak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 lipca 2019 r. sprawy ze skargi L. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 26 marca 2019 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku okresowego z tytułu niepełnosprawności skargę oddala

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 14 lutego 2019 r. nr [...] Wójt Gminy przyznał L. M. zasiłek okresowy z powodu niepełnosprawności w wysokości 56 zł miesięcznie na okres od 1 stycznia do 30 kwietnia 2019 r. Z ustaleń organu I instancji wynika, że L. M. jest osobą samotnie gospodarującą, a jego dochód wynosi 645 zł miesięcznie i nie przekracza kryterium dochodowego ustalonego w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej. Ponadto pozostaje w leczeniu poradni specjalistycznych.

W odwołaniu od powyższej decyzji organu I instancji L. M. zarzucił, że odmówiono mu pomocy za styczeń (wypłata 25 lutego 2019 r.) mimo, że złożył wniosek w dniu 25 stycznia 2019 r., a decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności.

Decyzją z dnia 26 marca 2019 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 7, art. 38, art. 106 ust. 3 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2018 r. poz. 1508) oraz art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 z późn. zm.), Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy z dnia 14 lutego 2019 r. nr [...]. W uzasadnieniu organ II instancji wskazał, że L. M. prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe, jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym, a jego dochodem jest zasiłek stały w wysokości 645 zł. Kolegium wyjaśniło, że zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa (art. 38 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej) wysokość zasiłku okresowego ustala się w przypadku osoby samotnie gospodarującej - do wysokości różnicy między kryterium dochodowym osoby samotnie gospodarującej, a dochodem tej osoby, z tym że kwota zasiłku nie może być wyższa niż 418 zł miesięcznie. Okres, na jaki jest przyznawany zasiłek okresowy, ustala ośrodek pomocy społecznej na podstawie okoliczności sprawy. Organ II instancji wskazał, że wysokość zasiłku okresowego musi być obliczona na podstawie art. 38 ust. 3 ww. ustawy to jest w wysokości nie niższej niż 50% różnicy między kryterium dochodowym osoby samotnie gospodarującej (701 zł) a dochodem tej osoby (645 zł). Różnica ta wynosi 56 zł, a 50% z tej kwoty wynosi 28 zł. Kolegium podkreśliło, że organ I instancji zdecydował po zbadaniu okoliczności sprawy, iż strona otrzyma zasiłek okresowy podwyższony o dodatkową, fakultatywną kwotę 28 zł. W ocenie organu odwoławczego, decyzja w tym zakresie wydana została zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa i w granicach uznania administracyjnego, jakie pozostawia organowi I instancji ustawa o pomocy społecznej. W rezultacie wysokość zasiłku okresowego przyznana została w maksymalnej wysokości, tj. 56 zł. W ocenie Kolegium, organ I instancji nie przekroczył również granic uznania administracyjnego przyznając świadczenie jedynie na okres 4 miesięcy, gdyż odwołujący, w przypadku dalszego spełniania przesłanek ustawowych uprawniony będzie do złożenia kolejnego wniosku o przyznanie zasiłku okresowego. Odnosząc się do kwestii terminu wypłaty świadczenia za styczeń 2019 r. dopiero w dniu 25 lutego 2019 r., Kolegium podniosło, że decyzja przyznająca zasiłek okresowy wydana została w dniu 14 lutego 2019 r., a doręczona L. M. w dniu 20 lutego 2019 r. Organ I instancji, biorąc pod uwagę okoliczności sprawy, w tym także niezbędny czas na doręczenie decyzji, zdecydował o ustaleniu terminu wypłaty zasiłku okresowego za styczeń 2019 r. na dzień 25 lutego 2019 r. Zdaniem Kolegium, powyższy termin nie został ustalony z naruszeniem prawa, gdyż organ I instancji zrealizował swój ustawowy obowiązek związany z udzieleniem pomocy mając na uwadze sytuację osobistą odwołującego oraz jego potrzeby, a także własne możliwości finansowe oraz organizacyjne związane z faktyczną wypłatą tego świadczenia. Kolegium dodało, że z akt sprawy wynika, że odwołujący jest objęty szeroką pomocą GOPS i korzysta z różnych form pomocy społecznej (zasiłki celowe, okresowe i zasiłek stały), a jego sytuacja faktyczna jest dobrze znana organowi I instancji. Nie ulega zatem wątpliwości, że organ I instancji nie pozostawia odwołującego się bez pomocy, lecz aktywnie reaguje na jego potrzeby i udziela mu pomocy w niezbędnym zakresie, zaspokającej jego niezbędne potrzeby bytowe, ale przy wykorzystaniu posiadanych środków. Mając powyższe na uwadze SKO uznało, że nie można zarzucić organowi I instancji naruszenia art. 2 ust. 1 i art. 3 ustawy o pomocy społecznej.