Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 29 maja 2019 r., sygn. II SAB/Rz 47/19

Służba celna

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący SNSA Jerzy Solarski Sędziowie WSA Maciej Kobak WSA Paweł Zaborniak /spr./ po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 29 maja 2019 r. sprawy ze skargi R. M. na bezczynność Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w przedmiocie braku złożenia propozycji służby -skargę oddala-

Uzasadnienie

W dniu 4 października 2017 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wpłynęła skarga R.M. (dalej jako: Skarżący). Jako przedmiot zaskarżenia wskazał on "bezczynność Dyrektora Izby Administracji Skarbowej wyrażająca się braku złożenia propozycji służby w Służbie Celno-Skarbowej", na podstawie art. 165 ust. 7 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej.

Skarżący wniósł o stwierdzenie bezczynności organu w związku z faktem nieprzedstawienia mu propozycji służby oraz o zobowiązanie organu do złożenia mu propozycji służby. Istotą skargi uczynił twierdzenie, iż Dyrektor Izby Administracji Skarbowej miał obowiązek prawny wręczenia mu do dnia 31 maja 2017 r. propozycji służby na podstawie powołanego wyżej przepisu. Skarżący wskazał, że w 1997 r. zaczął pełnić służbę w Służbie Celnej, zaś do końca lutego 2017 r. pełnił służbę w Urzędzie Celnym na stanowisku eksperta Służby Celnej w stopniu komisarza celnego. Pismem z dnia 19 maja 2017 r. (karta nr 11 akt sądowych) otrzymał pisemną propozycję określającą warunki zatrudnienia w ramach korpusu służby cywilnej we właściwej Izbie Administracji Skarbowej na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku eksperta skarbowego. Powyższa propozycja nie została przez niego przyjęta (oświadczenie skarżącego z dnia 9 czerwca 2017 r., karta nr 19 akt sądowych).

W ocenie skarżącego, nieprzedstawienie mu propozycji służby należy utożsamiać z bezczynnością organu, gdyż złożenie takiej propozycji ze strony Dyrektora Izby Administracji Skarbowej było na gruncie powoływanych przepisów jedynym słusznym i zarazem możliwym działaniem. Powyższe, w ocenie skarżącego, należy wywodzić z interpretacji art. 165 ust. 3 oraz ust. 7 ustawy Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej, w świetle których użyte przez ustawodawcę zwroty "odpowiednio" oraz "albo" wskazują na rozróżnienie sytuacji prawnej pracowników oraz funkcjonariuszy i w sposób jednoznaczny przesądzą o obowiązku złożenia tym ostatnim propozycji służby. Skarżący podniósł ponadto, iż ustawa nie precyzuje żadnych przesłanek poza wyjątkiem z art. 144 ust 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej, upoważniających do niezłożenia propozycji służby funkcjonariuszowi, a art. 170 ust. 1 ustawy Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej, regulujący przypadki wygaśnięcia stosunku służby, dotyczy tylko i wyłącznie osób spełniających przesłanki z art. 144 ust. 1 ustawy o Krajowej Administracji Skarbowej. Odmienna interpretacja, zdaniem skarżącego wprowadzałaby możliwość arbitralnego "wybierania sobie" przez organy komu wręczyć propozycję służby, co otwiera drogę do stosowania dyskryminacji. Niezależnie od powyższego, skarżący poruszył kwestię niekonstytucyjności wskazanych przepisów, wskazując na zachodzące w jego ocenie naruszenie zasady równego traktowania.