Wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2019 r., sygn. III SA/Wa 1272/18

Podatek od towarów i usług

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Ewa Anna Zaorska, Sędziowie sędzia WSA Radosław Teresiak (sprawozdawca), sędzia WSA Aneta Trochim-Tuchorska, Protokolant starszy referent Magdalena Walkowiak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 marca 2019 r. sprawy ze skargi A.S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia [...] marca 2018 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za marzec oraz okresy rozliczeniowe od maja do listopada 2010 r. 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. z dnia [...] listopada 2015 r. nr: [...]; 2) umarza postępowanie podatkowe; 3) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. na rzecz A.S. kwotę 2.917 zł (słownie: dwa tysiące dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w W. (dalej: Dyrektor UKS, Organ I instancji) postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2013 r. wszczął z urzędu postępowanie kontrolne wobec S. (dalej: Strona, Podatnik Skarżący), w zakresie rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatku od towarów i usług za marzec, maj - listopad 2010 r., ze szczególnym uwzględnieniem skorzystania z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur wystawionych przez M. Sp. z o.o. z/s w J.

Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego w zakresie faktur otrzymanych od ww. kontrahenta organ kontroli skarbowej uznał, że zakupy towaru opisanego na zakwestionowanych fakturach nie miały miejsca, a zatem na podstawie przepisu art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.); (dalej: ustawa o VAT) nie stanowią one podstawy do odliczenia wykazanego podatku naliczonego. Organ I instancji stwierdził bowiem, że materiał dowodowy zgromadzony w sprawie pozwalał na uznanie, że kontrahent Podatnika, tj. spółka M. nie prowadziła faktycznej działalności gospodarczej, co oznacza, że nie mogła sprzedać towarów handlowych na Jego rzecz.