Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 28 marca 2019 r., sygn. II SA/Sz 75/19

Ruch drogowy

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Sokołowska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Marzena Iwankiewicz, Sędzia NSA Stefan Kłosowski, , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 28 marca 2019 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w G. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie wynagrodzenia za dozór pojazdu uchyla zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie Starosty G. z dnia [...] r. znak [...]

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia [...] r., znak [...], Starosta [...] odmówił Z. S. przyznania wynagrodzenia za dozór pojazdu marki [...] nr rej. [...].

W obszernym uzasadnieniu postanowienia, organ szczegółowo opisał stan faktyczny związany z usunięciem pojazdu z drogi i umieszczeniem go na parkingu strzeżonym prowadzonym przez Z. S., zwanego dalej również "wnioskodawcą", a także przytoczył przepisy prawa, które jego zdaniem znajdują zastosowanie w niniejszej sprawie. Organ przede wszystkim zwrócił uwagę na okoliczność, iż zabezpieczony pojazd stał się przedmiotem zabezpieczenia majątkowego, ustanowionego postanowieniem Prokuratora Rejonowego w G. z dnia [...] r. w sprawie sygn. akt [...]. W następstwie wydania tego postanowienia, komornik sądowy, w dniu 22 lutego 2005 r. dokonał zajęcia pojazdu i oddał go pod dozór Z. S..

W ocenie Starosty, wnioskodawca od momentu, w którym stał się dozorcą pojazdu, w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, dalej jako "k.p.c.", powinien był wykazywać zainteresowanie jego statusem w kontekście przepisów k.p.c., czego nie uczynił, w szczególności nie prowadził żadnej korespondencji z komornikiem sądowym, jak również nie domagał się od niego wynagrodzenia za dozór pojazdu. Organ wskazał także na to, że gdyby wnioskodawca interesował się na bieżąco statusem pojazdu znajdującego się na jego parkingu i utrzymywał kontakt z komornikiem to uzyskałby wiedzę o tym, że zabezpieczenie upadło i mógłby wystąpić do komornika o przyznanie wynagrodzenia za dozór. W konsekwencji możliwe stałoby się skierowanie egzekucji do pojazdu w celu wyegzekwowania kosztów z tego tytułu, a ostatecznie możliwe było przeprowadzenie procedury likwidacji niepodjętego depozytu i w ten sposób zapobieżenie stanowi długotrwałego przetrzymywania pojazdu na parkingu strzeżonym. Starosta zwrócił również uwagę na to, że wnioskodawca nie podjął skutecznie inicjatywy w celu wydania przez organy postanowienia o zwrocie pojazdu na rzecz właściciela, co umożliwiłoby przeprowadzenie jego likwidacji na podstawie przepisów o likwidacji niepodjętych depozytów, a bez takiego postanowienia nie może być mowy o uzyskaniu przez wnioskodawcę statusu dozorcy w rozumieniu art.102 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Podkreślił także,