Wyrok WSA w Opolu z dnia 26 marca 2019 r., sygn. II SA/Op 293/18

Oświata

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Daria Sachanbińska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Ewa Janowska Sędzia NSA Gerard Czech Protokolant St. sekretarz sądowy Katarzyna Stec po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 marca 2019 r. sprawy ze skargi K. Z. na czynność Burmistrza Kietrza z dnia 2 października 2009 r., nr [...] w przedmiocie odmowy zawarcia umowy o zwrot kosztów przejazdu ucznia do szkoły oddala skargę.

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 28 września 2009 r. K. Z. (zwana dalej również skarżącą) zwróciła się do Burmistrza Kietrza o przyznanie środków lub transport dla dziecka R. Z., chorego na [...], do szkoły w [...], celem zapewnienia odpowiedniego poziomu nauczania. Skarżąca wyjaśniła, że nie posiada środków na ten cel. Podała również, że dziecko posiada [...] stopień niepełnosprawności.

W odpowiedzi na powyższy wniosek, Burmistrz Kietrza w piśmie dnia 2 października 2009 r., nr [...], wyjaśnił, że na podstawie art. 17 ust. 3a pkt 1 ustawy o systemie oświaty Gmina Kietrz ma obowiązek dowozu dziecka (zwrotu kosztów) do najbliższej szkoły, czyli do [...] w [...]. W [...] tym edukacja odbywa się na poziomie szkoły podstawowej, gimnazjum i szkoły ponadgimnazjalnej. Jednocześnie organ wskazał skarżącej, że Gmina jest zobowiązana wydatkować środki finansowe zgodnie z prawem, czyli że nie ma możliwości przyznania środków finansowych lub zapewnienia transportu do wnioskowanego [...] w [...].

Pismem z dnia 6 marca 2017 r. (nadanym w placówce pocztowej w dniu 7 marca 2017 r.) skarżąca wezwała Burmistrza Kietrza do usunięcia naruszenia prawa przez zawarcie stosownej umowy o zwrot kosztów przejazdu syna z domu do [...] w [...] od dnia 28 września 2009 r. do dnia 12 kwietnia 2016 r.

Na powyższe wezwanie Burmistrz Kietrza nie udzielił odpowiedzi.

Pismem z dnia 6 października 2017 r. K. Z. wniosła skargę na czynność Burmistrza Kietrza w przedmiocie odmowy zawarcia umowy o zwrot kosztów przejazdu dziecka do szkoły. Skarżąca domagała się stwierdzenia bezskuteczności zaskarżonej czynności. W uzasadnieniu skargi podała, że zaskarżona czynność, o jakiej mowa w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, dotyczy zwrotu kosztów przejazdu ucznia z [...] z [...] oraz jego opiekuna do ośrodka umożliwiającego temu uczniowi realizację obowiązku szkolnego i obowiązku nauki. Wyjaśniała, że wielokrotnie ponawiała wniosek złożony już 28 września 2009 r., natomiast Burmistrz odmówił zwrotu żądanych kosztów, uzasadniając to tym, że Gmina ma obowiązek dowozu lub zwrotu kosztów do najbliższej szkoły i proponując dowożenie do placówki w [...] lub zwrot kosztów w tym zakresie. Zdaniem skarżącej, organ nie zweryfikował, czy zasadne jest dowożenie jej syna do [...] w [...]. Nie zażądał orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego, czy też zaświadczenia z placówki. Pominął zatem kryteria z art. 17 ust. 3a pkt 1 ustawy o systemie oświaty. Następnie skarżąca opisała dalszy przebieg postępowania w sprawie, w tym składane kolejne wnioski do organu, przedstawioną dokumentację oraz umowy zawarte z Burmistrzem dotyczące zwrotu kosztów przejazdu. Końcowo podniosła, że skoro organ nie zawarł umowy o zwrot kosztów dowozu syna od czasu złożenia pierwszego wniosku i w kolejnych latach oraz zawarł umowy tylko na zwrot dowozu syna w jedną stronę za część okresów, w których syn uczęszczał do [...], wniesienie skargi jest w pełni uzasadnione. Skarżąca podkreśliła też, że na Gminie spoczywa obowiązek zapewnienia dzieciom i młodzieży z [...] z [...], bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu do ośrodka umożliwiającego tym dzieciom i młodzieży realizację obowiązku szkolnego oraz obowiązku nauki.